بررسی نمودهای آنیمای معشوق در منظومه ویس و رامین (با رویکرد نظریه کهن الگوی یونگ)

نقد کهن الگویی روشی نوین در بررسی متون ادبی است. یونگ با طرح و شرح دو مقوله ناخودآگاه جمعی و کهن الگو، به این شیوه از نقد انسجام بیشتری بخشیده است. کهن الگوها میراث مشترک تمدن بشری هستند که در ناخودآگاه جمعی ذخیره شده اند. «آنیما» مهم ترین کهن الگو محسوب می شود و منظور از آن، «نیمه زنانه روح مرد» است. این کهن الگو در ادب فارسی از جمله منظومه ویس و رامین به صورت معشوقه تجلی یافته است. از این رو، در مقاله حاضر، مهم ترین نمودهای کهن الگوی آنیما در قالب شخصیت «ویس»، معشوقه رامین، به روش توصیفی تحلیلی واکاوی شده است. نتایج تحقیق نشان می دهد که عشق میان ویس و رامین در یک نگاه به وجود آمده است. ویس شخصیتی دوقطبی دارد و گاهی با عشوه و بی محلی باعث آزردگی خاطر رامین می شود و زندگی را بر او تلخ می کند و گاهی با نزدیک شدن به عاشق و برآوردن خواسته های او، کامش را شیرین می سازد و زندگی دوباره ای به دلداده می بخشد.. یونگ نیز در ارتباط با آنیما به این موضوعات اشاره کرده است.