بررسی و تبیین نقش قدرت و همکاری در جامعه ذیل سیستم تفکیک قوا (با تاکید بر رژیم مشارکت قوا)

بحث قدرت یکی از مسایل محوری در فلسفه سیاسی است و نحوه عمل آن همواره از مهمترین مسایل مطرح در سیاست به شمار می رفته است. نمی توان در بحث سیاست و عمل سیاسی، قدرت را فراموش کرد، زیرا در سیاست مهمترین چیز، کاربرد قدرت و تعیین دامنه و نوع تاثیرات آن بر زندگی مردم است. از اواخر قرن هجدهم میلادی، شاهد اجرای عملی نظریات تفکیک قوا و توزیع قدرت سیاسی در داخل دولت از طریق ایجاد سه قوه ی مقننه، مجریه و قضائیه با هدف جلوگیری از تمرکز قدرت و سامان بهتر امور سیاسی و در نهایت ایجاد نظام های مردم سالارانه بودیم. اما الزاما اشکال اجرایی مختلف تفکیک قوا هیچگاه تضمینی برای نیل به دموکراسی نبوده است.هدف از پژوهش حاضر پاسخ به این سوال است که «آیا در جامعه فقط باید یک مرکز اساسی قدرت وجود داشته باشد؟» همچنین پژوهش حاضر به دنبال بررسی و مقایسه نظرات اندیشمندان علوم سیاسی در بهینه بودن تمرکز یا عدم تمرکز قدرت در نظام سیاسی ایران می باشد. فرضیه مقاله این است که شراکت کاری و همکاری سیاسی میان قوای سه گانه، رژیم مشارکت قوا تمرکز قدرت سیاسی را به عقب رانده و بیشتر از سایر اشکال اجرایی تفکیک قوا به اصول شناخته شده ی مردم سالاری نزدیکتر و با آن سازگارتر است.