مقایسه تطبیقی ساختار عشقی منظومه های عاشقانه کلاسیک و عامیانه از دیدگاه ریخت شناسی پراپ

منظومه‎های عاشقانه کلاسیک از مهم ترین و گسترده ترین انواع شعر غنایی محسوب می شوند. البته تعداد زیاد و تامل برانگیزی از این منظومه‎ها از بین مردم برخاسته و در میان آنان منتشر شده اند؛ به این منظومه ها «عاشقانه عامیانه» گفته می‎شود. این مقاله به بررسی ساختار عشقی شش منظومه عاشقانه فارسی می پردازد که از مشهورترین و مهم‎ترین منظومه‎های کلاسیک و عامیانه به شمار می روند. برای دستیابی به نتایج دقیق، در این پژوهش داستان‎ها به شیوه ریخت‎شناسی پراپ و با کمک جداول تجزیه وتحلیل شده اند. سپس با مقایسه نتایج به دست آمده، کنش‎های مشترک و متفاوت در این داستان ها دسته بندی شده اند. نتیجه آنکه این داستان‎ها به عنوان نماینده جمعی از داستان‎های عاشقانه کلاسیک و عامیانه نشانه‎ها و ساختار عشقی مشترکی دارند که آن ها را به هم نزدیک می‎کند. منظومه‎های کلاسیک بررسی شده عبارت اند از: خسرو و شیرین، یوسف و زلیخا و ویس و رامین. منظومه های عامیانه نیز عزیز و نگار، حیدربیک و سمنبر، حسینا و دلارام هستند.