ارتباط احساس پیری با استقلال عملکردی در سالمندان مبتلا به دیابت نوع دو

بیماری دیابت با شیوع حدود 5/4 میلیون نفر در ایران، دارای ماهیت مزمن پیشرونده به همراه عوارض طولانی مدت است که به دنبال به کارگیری نادرست مهارت های مقابله ای ناشی از تاثیر عامل روانشناختی احساس پیری باعث افت سلامتی می شود. پژوهش حاضر به منظور تعیین ارتباط احساس پیری با استقلال عملکردی در سالمندان مبتلا به دیابت نوع دو در مرکز دیابت شهرستان بروجن انجام گردید. این مطالعه مقطعی به روش غیراحتمالی در دسترس بر روی 123 سالمند 60 تا 74 سال مبتلا به دیابت در شهرستان بروجن انجام شد. بعد از اخذ رضایت نامه کتبی، پرسشنامه  Barthelجهت ارزیابی استقلال عملکردی و Brief Ageing Perceptions Questionnaire B-APQ)) برای بررسی احساس پیری (ادراک از سالمندی) به صورت مصاحبه حضوری در مدت زمان 20 دقیقه تکمیل شد. یافته ها در پژوهش حاضر نشان داد که میانگین و انحراف معیار نمره کل احساس پیری در سالمندان مورد مطالعه 5/7 ± 21/58 بود که نشان از احساس نامطلوب از پدیده سالمندی داشت که بعد ادراک منفی از پیری 1/16 درصد را شامل می شد. میانگین نمره استقلال عملکردی سالمندان مورد پژوهش 8/4 ± 71/95 بود که 8/52 درصد شرکت کنندگان دارای وابستگی جزئی و کمترین تعداد (4/11%) دارای وابستگی متوسط بودند. نتایج مطالعه ارتباط آماری معنی دار و معکوس بین نمره کل استقلال عملکردی و نمره کل احساس پیری (001/0P<، 37/0-r=) را نشان داد. با توجه به نتایج این مطالعه که ارتباط معنی دار و معکوسی را بین ادراک از سالمندی و استقلال عملکردی در گروه مورد مطالعه نشان داد، شناخت و آگاهی از این گونه عوامل روانشناختی و ظرفیت و استقلال عملکردی در گروه های سنی متفاوت می تواند به سیاست گذاری مرتبط با سلامت جامع سالمندان و طراحی برنامه های پیشگیرانه به عنوان مراقبت های کل نگر و انجام مداخلات آموزشی و مشاوره ای بیانجامد. بنابراین پیشنهاد می گردد با توانمندسازی سالمندان و افزایش استقلال عملکردی در آنان، ادراک این گروه سنی را از سالمندی بهبود بخشید. برای کاهش احساس منفی از سالمندی می توان با راهکارهایی همچون آموزش و مشاوره های توانمندسازی، احساس مثبت از سالخوردگی را در آنان تقویت نمود و آنان را در راستای ارتقاء سلامت و استقلال عملکردی پیش برد.