بررسی تاثیر ایمونوادجوانتی میکروپارتیک لهای کیتین بر میزان IgG1 و IgG2a سرمی در ایمونیزاسیون موش های BALB/c علیه عفونت لیشمانیا ماژور

گزارش هایی درباره قابلیت میکروپارتیکل های کیتین در تعدیل پاس خهای TH1 و TH2 با توجه به اندازه ذرات و مسیر تجویز آن وجود دارد. از انجام این مطالعه بررسی آثار ایمونوادجوانتی میکروپارتیکل های کیتین با اندازه کمتر از 40 میکرون به عنوان ادجوانت در واکسیناسیون علیه لیشمانیا ماژور برای پیشگیری از بیماری لیشمانیازیس در مو شهای BALB/c با سنجش IgG1(نماد TH2)و IgG2a(نماد TH1)بود. در این مطالعه تجربی گروه های مختلف اعم از تست و گواه که هر گروه شامل شش سر از مو شهای BALB/c بود، به شیوه زیر جلدی سه مرتبه با فاصله 21 روز با لایزیت انگل یا مخلوط لایزیت و میکروپارتیکل کیتین ایمونیزه شدند. سه هفته بعد از آخرین ایمونیزاسیون، بررسی نتیجه ایمونیزاسیون و تعیین ایزوتایپ ایمونوگلوبولینی با استفاده از خون گیری از چشم و آزمایش الایزا انجام شد، سپس تعداد 2×105 پروماستیگوت فاز ایستایی انگل به قاعده دم موش ها تزریق شد و بعد در مدت هشت هفته زمان بروز زخم و وسعت آن تحت نظر قرار گرفته شد. در پایان هفته هشتم مجدد خون گیری از چشم برای سنجش IgG1 و IgG2a انجام شد، سپس مو شها قربانی شدند و غدد لمفاوی آن ها جهت تع یین بار انگلی به روش  میکروتیتراسیون(LDA) جدا شد. در موش های گروه ایمونیزه شده با لایزیت انگل و میکروپارتیکل های کیتین در مقایسه با گروه غیرایمونیزه زمان شروع زخم پس از چالش با انگل به تعویق افتاده بود و همچنین وسعت زخم ایجاد شده (P≤0.007) و میزان بار انگلی(3.9±0.41 Vs.5.8±0.82 Log(Parasites per lymph node)] (P≤0.05)] به صورت معناداری کاهش یافته بود. نتیجه سنجش IgG1 و IgG2a سرمی نشان داد که ایمونیزاسیون با میکروپارتیکل های کیتین زمینه ساز کاهش معنادار سطح سرمی I gG1
قبل(P≤0.001) و بعد (P≤0.014) از چالش شده ولی بر میزان سرمی IgG2a اثرگذار نبوده است.  در ایمونیزاسیون با میکروپارتیکل های کیتین به همراه لایزیت انگل پاس خهای IgG1 به صورت معنادار مهار شده بود، به این سبب به نظر می رسد میکروپارتیکل های کیتین قادر به فروتنظیمی پاسخ های آسیب زای TH2 ایجاد شده در عفونت لیشمانیا هستند.