اثر 8 هفته تمرین هوازی در آب و خشکی بر لپتین، رزیستین و مقاومت به انسولین در زنان چاق

مشخص شده است که تمرین های منظم ورزشی سبب بهبود مارکرهای زیستی وابسته به دیابت می شود. با این حال برای برخی گروه ها تمری نهایی که نیاز به تحمل وزن دارند، دشوار است. بنابراین هدف از پژوهش حاضر، مقایسه تاثیر هشت هفته تمرین هوازی در آب و خشکی بر سطوح لپتین، رزیستین و مقاومت به انسولین در زنان چاق بود. در این مطالعه کارآزمایی بالینی تصادفی، 30 زن چاق به طور تصادفی در گروه های تمرین در خشکی، تمرین در آب و کنترل (هر گروه 10 نفر) قرار گرفتند. مداخلات به مدت هشت هفته اعمال شد. 24 ساعت قبل و 48 ساعت بعد از مداخلات، نمونه خونی از آزمودنی ها جمع آوری و سطوح گلوکز، انسولین، لپتین، رزیستین و مقاومت به انسولین اندازه گیری شد و برای تحلیل داده ها از آزمون آماری تحلیل واریانس آمیخته استفاده شد. نتایج نشان داد که هشت هفته تمرین در آب و خشکی به کاهش معنادار انسولین(003 / P=0)، گلوکز (001 / P=0)، مقاومت به انسولین (001 / P=0) و لپتین (001 / P=0) زنان چاق منجر شد اما تغییر معناداری در رزیستین ایجاد نکرد. همچنین وزن، BMI و درصد چربی شرکت کنندگان به طور معناداری در گروه های تمرین کاهش یافت (001 / P=0). تفاوت معناداری بین دو نوع تمرین در آب و خشکی مشاهده نشد. به نظر میرسد تمرین های در آب همان آثارتمرین های در خشکی را در زمینه کاهش لپتین و مقاومت به انسولین زنان چاق ایجاد میکند؛ بنابراین افرادی که به دلیل آسیب های مفصلی یا توصیه متخصصان ارتوپدی تحمل فشار وزن هنگام تمرین های در خشکی را ندارند؛ می توانند از فواید تمرین های در آب برای بهبود شاخص های وابسته به دیابت بهرمند شوند.