نقش امدادرسانی بیمارستان ها درکنترل وقوع بحران های طبیعی شهر تهران

برنامهریزی     بیمارستانها برای پاسخگویی موثر به مخاطرات داخلی و خارجی و داشتن برنامه تمرین شده کاملا ضروری است. این پژوهش با هدف  برنامهریزی و میزان آمادگی بیمارستانهای تهران جهت امداد رسانی در شرایط غیر مترقبه و رابطه آن با  سنجه های مدیریت بحران صورت گرفته است.پژوهش حاضر از نوع توصیفی- تحلیلی بوده که مدیران اجرایی و کارکنان درمانی و بهداشتی جمعی این بیمارستان جامعه پژوهش را تشکیل  میدهند. به منظور اندازه گیری میزان آمادگی بیمارستان جهت امدادرسانی در شرایط اورژانسی از پرسشنامه استاندارد اطلاعات آمادگی در شرایط اورژانسی(EPIQ) استفاده شد،که تعداد 65 پرسشنامه توسط کارکنان بعنوان حجم نمونه که به روش تصادفی ساده انتخاب شده بودند، تکمیل گردید. همچنین سنجه های اعتبار بخشی مرتبط با بحران، از واحد مدیریت بحران بیمارستان مورد مطالعه  جمعآوری گردید .تحلیل  داده ها با استفاده از  نرم افزار SPSS و بکارگیری  آزمونهای اسمینروف و پیروسون انجام شد. براساس نتایج پژوهش حاظر آمادگی بیمارستانهای تهراندر بحران،از وضعیت مناسبی برخوردار نبود)میانگین کل:74/2 از 5درمقیاس لیکرت(ودر بین ابعاد مورد بررسی نیز، بعد آشنایی بامسائل روانی، کمتر از سایر ابعاد و بعد آشنایی بااپیدمیولوژی ومراقبت بیشترین امتیاز را نشان  میدهد. همچنین میانگین کلی میزان استقرار  سنجه های اعتبار بخشی در بیمارستانهای مورد بررسی77 درصد گزارش شده است و ضریب هم بستگی بین آمادگی بیمارستانها در برابر بحران و استقرار  سنجه های اعتبار بخشی 64/0 بود که از لحاظ آماری رابطه معنا داری دارد .نتایج حاصله عبارت است از اجرای استانداردهای مدیریت بحران در  برنامه های اعتبار بخشی بیمارستان با شرایط وضعیت کنونی  نمیتواند به ارتقاء آمادگی در برابر بحران بیانجامد .