بررسی رابطه ابعاد انگیزش خود تعیین گری با اشتیاق شغلی اعضای هیات علمی دانشگاه علوم پزشکی ایران

هدف از انجام این مطالعه بررسی رابطه ابعاد انگیزش خودتعیین گری با اشتیاق شغلی اعضای هیات علمی دانشگاه علوم پزشکی ایران بود. روش انجام مطالعه توصیفی - همبستگی بود. جامعه ی آماری مورد مطالعه اعضای هیات علمی دانشگاه علوم پزشکی ایران  در چهار دانشکده (بهداشت- پزشکی- پیراپزشکی و دانشکده ی علوم رفتاری و سلامت روان) بودند. با استفاده از فرمول نمونه گیری کوکران تعداد 100 نفر به عنوان نمونه مطالعه انتخاب شدند. ابزار اصلی دو پرسشنامه اشتیاق شغلی(سالوناوا و شوفلی با پایایی 99/0) و انگیزش شغلی با 5 مقیاس(کوداس و همکاران با پایایی 91/0) بود. برای تحلیل داده ها از نرم افزار (spss  نسخه 21) و آزمون های نرمالیتی، همبستگی و رگرسیون چندگانه بهره گرفته شد. براساس یافته های به دست آمده 44 درصد افراد مورد مطالعه مرد و 56 درصد دیگر زن بوده اند. رابطه ی مثبت و معناداری بین (انگیزش درونی، خودپذیر و درون فکنی شده) و رابطه ی منفی معنی داری بین (بی انگیزه گی درونی و بی انگیزگی بیرونی) با اشتیاق شغلی در اعضای هیات علمی مشاهده شد. نتایج نشان داد که 22 درصد از واریانس اشتیاق شغلی براساس ابعاد انگیزش خود تعیین گری شغلی قابل پیش بینی است و  17 درصد از واریانس انگیزش خود تعیین گری براساس ابعاد اشتیاق شغلی قابل پیش بینی است. می توان گفت که سطوح بالای انگیزش شغلی خودتعیین کننده به پیامدهای مثبتی مانند اشتیاق شغلی می انجامد.  با توجه به اینکه انگیزش شغلی براساس ابعاد اشتیاق شغلی قابل پیش بینی است، بنابراین لازم است تا برنامه ریزان و دست اندرکاران با تدابیر لازم در پی بالا نگهداشتن انگیزش شغلی اعضای هیات علمی باشند.