تاخیر در تشخیص و درمان بیماران مسلول و عوامل موثربر آن در منطقه سیستان

یکی از دلایلگسترش بیماری سل، تاخیر در تشخیصو درمان قطعیاین بیماری می باشد. هدف از این مطالعه ارزیابی مدت زمان تاخیر در تشخیص و درمان بیماران سل اسمیر مثبت در منطقه سیستان می باشد.  مطالعه حاضر به صورت مقطعی بوده که در آن 384 بیمار مسلول اسمیر مثبت در طی سال های 1395 و 1396 مورد بررسی قرار گرفتند. با مراجعه به معاونت بهداشتی زابل، اطلاعات موردنیازجمع آوری شد. در این مطالعه میانه تاخیر در تشخیص و تاخیر در درمان بیماران مسلول ریوی اسمیر مثبت به ترتیب 31 روز و صفر روز برآورد شد. تاخیر در تشخیص در بیماران تحت درمان مجدد بیش تر از بیماران جدید بود (004/0= P). همچنین هرچه درجه مثبت بودن اسمیر خلط بیش تر بود، میزان تاخیر در تشخیص بیماران هم بیش تر بود (003/0= P). از بین سایر فاکتورهای مورد بررسی مانند سن (361/0= P)، جنس (70/0= P)، ملیت (29/0= P)، محل سکونت (90/0= P)، شغل (154/0= P) و درجه تحصیلات (298/0= P)، هیچ یک تاثیر معنی داری در تاخیر تشخیص نداشت. در خصوص عوامل مختلف در تاخیر در درمان بیماران مسلول، وضعیت شغل (015/0= P) تاثیر معنی داری داشت. مطالعه ما نشان داد که در سال های گذشته بیش تر بیماران مسلول ریوی اسمیر مثبت دیرتر از یک ماه از شروع علایم تشخیص داده شده اند، اما درمان اکثر بیماران به موقع صورت گرفته بود. همچنین، نوع بیماری سل و درجه مثبت بودن خلط می تواند در تاخیر تشخیص نقش داشته باشد.