نشانداری در بیان شفاهی و تکرار بیماران زبان پریش: مطالعه ای بر پایه رویکرد بهینگی

در این پژوهش نشانداری از طریق مطالعه خطاهای دو بیمار زبان پریش بروکا و یک بیمار ترانس کرتیکال حرکتی در تولید اسم های ساده و مرکب متشکل از ’اسم+اسم‘، ’صفت+اسم‘ و ’اسم+ستاک فعل‘ و با توجه به نظریه بهینگی پرینس و اسمولنسکی (1993) بررسی می شود. خطاها و فرایندهای واجی بیماران زبان پریش در تکالیف نامیدن در مواجهه و تکرار 32 اسم ساده و 32 اسم مرکب، بر اساس الگوهای حذف، پیشین شدگی، انسدادی شدگی، حذف همخوان پایانی، کوتاه شدگی خوشه همخوانی پایانه هجا و واکداری همخوان های گرفته آغازه هجا تحلیل می شوند. یافته ها نشان می دهند که خطاهای این بیماران واجی اند و در هیچ یک ازخطاها فرایند درج در رفتار زبانی بیماران مشاهده نمی شود. فرایند حذف و تقلیل در خوشه های پایانی واژه ها صورت می گیرد، حال آنکه فرایند واکداری بیشتر در همخوان های گرفته آغازه هجا رخ می دهد. مرتبه بندی محدودیت ها در خطاهای بیماران نشان می دهد که آواهای پیش زبانی در مقایسه با آواهای بدنه ای و نیز انسدادی ها در برابر سایشی ها بی نشان می باشند که به ترتیب از طریق محدودیت های نشانداری *بدنه زبانی و *سایشی نشان داده شده و تاییدی بر نظریه نشانداری یاکوبسون (1972) می باشند. بیماران زبان پریش بروکا و ترانس کرتیکال حرکتی بیشتر همخوان های گرفته واکدار را در آغازه هجا به کار می برند که مغایر با یافته های یاکوبسون (1972) و حاکی از آسیب پذیر تر بودن همخوان های انسدادی بی واک در مقایسه با جفت های واک دار می باشد. در میان واکه ها، واکه های افراشته بی نشان ترین واکه ها هستند.