مینی مالیسم در حکمت های منقول از ایرانیان باستان بر اساس منابع عربی

مینیمالیسم یعنی به کاربردن ساده ترین طرح یا شکل برای نقل داستان. با اینکه مینیمالیسم در غرب، پدیده ای نوظهور محسوب می شود؛ اما این گونه ادبی، همواره از قدیم الایام در میان ایرانیان وجود داشته است. پژوهش مذکور با استفاده از روش توصیفی- تحلیلی و نیز با تکیه بر منابع معتبر عربی که داستانک هایی حکمت آمیز از شاهان، وزیران و دیگر بزرگان ایران باستان نقل کرده اند، این گونه ادبی را مورد بررسی و تحلیل قرار داده است. نتایج نشان از آن دارد که این داستانک ها نمونه های والای کمینه گرایی در ادبیات فارسی و عربی هستند. اغلب آنها با طرح و پیرنگی ساده و در قالب جملات بی پیرایه، بیان شده اند، ساختاری بسیار کوچک دارند و تنها از یک صحنه تشکیل شده اند؛ اما تمی جذاب و پرشور دارند؛ در کنار این تشابهات، تفاوت هایی نیز میان داستان-های حکمت آمیز ایرانیان باستان با مینیمالیسم وجود دارد: اولا شخصیت ها در داستان های مینیمال افراد عادی اجتماع هستند؛ در حالی که در حکمت های منقول از ایرانیان باستان، هر دو طرف گفت وگو یا یکی از آنها افرادی سرشناس مانند پادشاه، وزیر، حکیم، موبد و... است. ثانیا با اینکه منتقدان، این گونه ادبی را به عدم موضع گیری سیاسی، توصیف های ساده و پیش پا افتاده، یکنواختی سبک و بی توجهی به جنبه های اخلاقی محکوم می کنند؛ اما به اعتقاد نگارنده، داستانک های مینیمال ایران باستان از این اتهامات مبراست؛ زیرا در شاهد مثال های مختلفی که در پژوهش حاضر، ذکر گردیده، بسیاری از دغدغه های بشری با رویکرد های گوناگون اعتقادی، اخلاقی، سیاسی، اجتماعی و... به نحوی دقیق و ظریف، منعکس شده است.