کاهش اثرات تنش شوری در تریتیکاله (× Triticosecale) با کاربرد کودهای زیستی و روی

به منظور تعدیل اثرات تنش شوری در تریتیکاله با کاربرد کودهای زیستی و روی، آزمایش فاکتوریلی در قالب طرح پایه بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار اجرا گردید. فاکتورهای مورد بررسی شامل شوری خاک (عدم اعمال شوری، شوری 20، 40 و 60 میلی مولار)، کودهای زیستی (عدم کاربرد کود زیستی، کاربرد میکوریز، کاربرد توام باکتری های محرک رشد سودوموناس پوتیدا استرین 186 و ازتوباکتر کروکوکوم استرین 5، کاربرد توام میکوریز و باکتری های محرک رشد) و محلول پاشی با نانواکسید (عدم مصرف، مصرف 4/0 و 8/0 گرم در لیتر) بودند. نتایج نشان داد که تنش شوری Fv/Fm، محتوای کلروفیل، هدایت روزنه ای، محتوای نسبی آب و عملکرد دانه کاهش داد در حالی که هدایت الکتریکی و پروتئین دانه افزایش یافت. مقایسه میانگین ها نشان داد بالاترین عملکرد دانه، کارایی فتوشیمیایی فتوسیستم II، هدایت روزنه ای، محتوای نسبی آب و محتوای کلروفیل در حالت کاربرد توام باکتری های محرک رشد و میکوریز، محلول پاشی 8/0 گرم در لیتر نانواکسید روی و عدم اعمال شوری به دست آمد. اعمال شوری 20، 40 و 60 میلی مولار عملکرد دانه را به ترتیب9/8، 11/22 و 34/32 درصد کاهش داد و استفاده توام کودهای بیولوژیک و نانواکسید روی به ترتیب 17/40، 74/49 و40 درصد از این کاهش عملکرد را جبران کردند. بر اساس نتایج این بررسی، به نظر می رسد کاربرد کودهای بیولوژیک و محلول پاشی با نانواکسید روی می تواند برای سودمندی تولید تریتیکاله تحت شرایط شوری خاک توصیه شود.