رابطه بین اهمال کاری تحصیلی، منبع کنترل و انگیزش با پیشرفت تحصیلی دانشجویان پرستاری

پیشرفت تحصیلی همواره تابع عملکرد مناسب ابعاد جسمانی، روان شناختی و عملکردی فرد می باشد، بنابراین هدف پژوهش حاضر تعیین رابطه بین اهمال کاری تحصیلی، منبع کنترل و انگیزش با پیشرفت تحصیلی دانشجویان پرستاری بود. روش پژوهش توصیفی- همبستگی و به طور خاص مدل یابی معادلات ساختاری بود. جامعه پژوهش شامل دانشجویان دانشگاه پرستاری علوم پزشکی شهر بابل در سال 1397 بودند که تعداد 494 نفر، (253دختر و 255 پسر)، به عنوان نمونه ی آماری و به روش تصادفی ساده انتخاب شدند و با پرسشنامه های انگیزش پیشرفت هرمنس (1970)، اهمال کاری تحصیلی سولومون و راث بلوم (1984) و منبع کنترل راتر (1966) ارزیابی شدند. معدل کل نمرات آن ها به عنوان ملاک پیشرفت تحصیلی در نظر گرفته شد. در این پژوهش برای تجزیه و تحلیل اطلاعات بدست آمده در آمار توصیفی از میانگین و انحراف استاندارد و در آمار استنباطی از آزمون همبستگی پیرسون و روش حداکثر درست نمایی و بوت استرپ در مدل یابی معادلات رگرسیونی ساختاری استفاده شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از نرم افزار 18SPSS و 23Amos استفاده شد.  نتایج میانگین و انحراف استاندارد در آمار توصیفی نشان داد که اهمال کاری تحصیلی (06/7±47/65)، منبع کنترل (75/3±37/12)، انگیزش (94/7±23/80) و پیشرفت تحصیلی (62/1±60/16) می باشد، در آمار استنباطی یافته ها نشان داد که بین انگیزش پیشرفت و منبع کنترل با پیشرفت تحصیلی رابطه مثبت معنی دار و همچنین بین اهمال کاری تحصیلی با پیشرفت تحصیلی رابطه منفی معنی داری وجود دارد (01/0P≤). مدل پژوهش دارای برازش بوده و تایید شد و 38/0 از واریانس پیشرفت تحصیلی توسط انگیزش پیشرفت، اهمال کاری تحصیلی و منبع کنترل مورد تبیین قرار گرفت و انگیزش پیشرفت در رابطه ی بین اهمال کاری تحصیلی و منبع کنترل با پیشرفت تحصیلی نقش واسطه ای دارا بود. به طور کلی بین اهمال کاری تحصیلی، منبع کنترل و انگیزش با پیشرفت تحصیلی دانشجویان پرستاری رابطه وجود دارد، بنابراین با کاهش اهمال کاری تحصیلی و افزایش منبع کنترل می توان انگیزش پیشرفت را در دانشجویان بالا برد و در نهایت پیشرفت تحصیلی آن ها را ارتقا بخشید.