تاثیر پاکلوبوترازول و پروهگزادیون کلسیم بر برخی ویژگی های رویشی و زایشی توت فرنگی (Fragaria × ananassa) رقم پاروس

به منظور امکان سنجی کاهش رشد رویشی و بهبود رشد زایشی در توت فرنگی، پژوهشی با استفاده از پاکلوبوترازول و پروهگزادیون کلسیم روی توت فرنگی رقم پاروس در قالب طرح کاملا تصادفی با چهار تکرار در گلخانه انجام شد. پروهگزادیون کلسیم در سه غلظت شامل صفر، 100 و 150 میلی گرم در لیتر و پاکلوبوترازول در چهار غلظت شامل صفر، 60، 90 و 120 میلی گرم در لیتر در دو نوبت (چهار هفته پس از کاشت و سه هفته پس از نوبت اول) محلول پاشی شدند. نتایج نشان داد که کاربرد پاکلوبوترازول، پروهگزادیون کلسیم و همچنین برهمکنش آنها بر ارتفاع گیاه، وزن تر گیاه، طول دمبرگ، وزن ویژه برگ، نسبت وزنی ریشه، تعداد طوقه، تعداد میوه، عملکرد و شاخص برداشت تاثیر معنی داری داشت. غلظت 120 میلی گرم در لیتر پاکلوبوترازول بدون استفاده پروهگزادیون کلسیم کمترین ارتفاع گیاه را داشت. بیشترین تعداد گل و طوقه در تیمار ترکیبی 100 میلی گرم در لیتر پروهگزادیون کلسیم و 60 میلی گرم در لیتر پاکلوبوترازول به دست آمد. استفاده از این کندکننده ها بر وزن میوه تاثیر معنی داری نداشت. اثر پروهگزادیون کلسیم و ترکیب آن با پاکلوبوترازول بر تعداد گل و ترکیب پاکلوبوترازول و پروهگزادیون کلسیم بر درصد میوه بندی معنی دار شد. تیمار 100 میلی گرم در لیتر پروهگزادیون کلسیم بدون پاکلوبوترازول موثرترین تیمار در افزایش میوه بندی بود. به طورکلی نتایج نشان داد که استفاده از کندکننده ها رشد رویشی را کاهش و رشد زایشی را تسریع می کنند که غلظت 100 میلی گرم در لیتر پروهگزادیون کلسیم و 60 میلی گرم در لیتر پاکلوبوترازول موثرترین تیمار در افزایش رشد زایشی بود.