همگرایی رادیو و رسانه های نوین؛ مورد پژوهی صدا و سیمای ج.ا.ایران

رادیو رسانه ای دیرینه است که توانسته ضمن حفظ خود در سبد مصرف رسانه ای مخاطبان، به تعامل با رسانه های نوین بپردازد. در این مقاله با تمرکز بر نظریه همگرایی رسانه ای و با بهره گیری از روش تحقیق ترکیبی اسنادی و مورد پژوهی، به مطالعه اقدامات صورت گرفته برای همگرایی رادیو و رسانه های نوین در سازمان صداوسیما پرداخته شده که تولید و پخش تعاملی مفهومی اساسی در آن است. در بخش یافته های پژوهش در یک تقسیم بندی کلان کارکردهای رسانه های نوین در دو بخش فرآیند تولید رادیویی و فرآیند پخش- توزیع هدفمند محتوای رادیویی، مورد مطالعه قرار گرفته است. وجه برجسته و مزیت نسبی رسانه های نوین تبدیل مخاطب به کاربر و مشارکت وی در تولید محتواست، آنچه در نتیجه گیری از پژوهش حاضر حائز اهمیت است آنکه در برنامه ریزی همگرایی رادیو و رسانه های نوین در ایران (که همراه با مدل شماتیک ارائه شده است) تاکید بیشتر بر استفاده از رسانه های نوین به عنوان ابزاری برای پخش و توزیع هدفمند صورت گرفته و بر تولید تعاملی محتوا کمتر تاکید شده است.