بررسی ارتباط عوامل تنش زای محیط بالین و خودکارآمدی بالینی دانشجویان پرستاری دانشگاه علوم پزشکی اراک در سال 94

آموزش بالینی، بخش اساسی و مهم آموزش در علوم پزشکی می باشد که برای تربیت افراد کارآمد و شایسته ضروری می باشد. دانشجویان پرستاری با تنش های زیادی به خصوص در محیط بالین مواجه می باشند. این تنش ها می توانند مانع از تربیت پرستاران ماهر و خودکارآمد گردد. هدف از این پژوهش تعیین ارتباط عوامل تنش زای محیط بالین و خودکارآمدی بالینی دانشجویان پرستاری می باشد. این مطالعه همبستگی در سال تحصیلی 93-94 بر روی کلیه دانشجویان پرستاری سال چهارم (ترم 7 و 8) که به روش سرشماری انتخاب شدند (88 نفر)، در دانشگاه علوم پزشکی اراک انجام شد. ابزارگرد آوری داده ها شامل سه قسمت؛ اطلاعات فردی، پرسشنامه ارزشیابی تنش محیط بالین کک وکلی هامر و پرسشنامه خودکارآمدی بالینی بود. تجزیه و تحلیل داده ها از طریق نرم افزار SPSS نسخه 21 و آمار توصیفی و همبستگی پیرسون انجام شد.  نمره خودکارآمدی دانشجویان پرستاری 21/19±152/8بود که در سطح بالا قرار می گیرد. بیشترین امتیاز مربوط به حیطه انجام برنامه مراقبتی (84/9±11/5) و کمترین امتیاز مربوط به ارزشیابی برنامه مراقبتی (80/11±16/5) بود. نمره تنش محیط بالین در آنها 12/13±54/46بود که "اولین تجربه بالین" به عنوان تنش زا ترین آیتم شناخته شد. بین عوامل تنش زای محیط بالین و خودکارآمدی بالینی دانشجویان عرصه پرستاری ارتباط آماری معناداری مشاهده نشد. اگرچه بین تنش محیط بالین و خودکارآمدی با جنسیت و معدل ارتباط آماری معناداری وجود داشت (P>0/05). طبق یافته اصلی این مطالعه، ارتباطی بین تنش محیط بالین و خود کارآمدی بالینی یافت نشد. اما با عنایت به اینکه محیط آموزش بالین مهم ترین بخش در آموزش پرستاری است و دانشجویان پرستاری بیشتر وقت تحصیل خود را در محیط بالین سپری می کنند، توجه به کاهش تنش در این محیط و به دنبال آن خودکارآمدی دانشجو اهمیت ویژه ای دارد.