چگونگی تبدیل روایت دراماتیک به فضای دراماتیک با استفاده از عناصر میزانسن براساس نظریه حس مکان نوربرگ شولتز

هر صحنه که به اجرا درمی آید، رویدادی است که در یک فضا رخ میدهد و بدیهی است که فضا مستقل از معماری و طراحی صحنه نیست. مفهوم فضا به مثابه ظرفیست که وقایع در آن رخ میدهد، با کمک عامل زمان تجربه می شود و روایتی را بیان می کند. عامل زمان برای تجربه فضا، دلیل وجود سلسله مراتب و روایت در معماری است حال آنکه در تئاتر، فضا براساس روایت و نمایشنامه شکل می گیرد. مولفه های بسیاری در معماری وجود دارند که براساس نظریه حس مکان نورنبرگ شولتز می توان از ترکیب آنها با میزانسن به فضاسازی در اجرا و ایجاد حس مکان رسید. این تجربه علاوه بر تشکیل ساختار مکانی باعث تقویت حس فضا و ضرباهنگ سازی در اجرا می شود. تحقیق حاضر در پی دستیابی به چگونگی این کارکرد برای توسعه آن در جریان تولید و اجراست. بنابراین پژوهش حاضر در پی پاسخ به این پرسش هاست که: چگونه از طریق میزانسن آفرینش فضا شکل میگیرد؟ چگونه میتوان با استفاده از طراحی میزانسن، عناصر روایی را به فضاهای حسی تبدیل کرد؟ چگونهمی توان از مولفه های حس مکان شولتز در میزانسن برای تعریف فضا بهره برد؟ برای تبیین نقش میزانسن در آفرینش فضا، با توجه به غنی بودن مطالعات مفهومی و ساختاری حوزه معماری درباره فضا از نظریه حس مکان نوربرگ شولتز استفاده شد هاست و برای پیاده سازی الگوی هماهنگ سازی معماری و میزانسن، نمایشنامه مرگ فروشنده اثر آرتور میلر به عنوان نمونه موردی انتخاب شده و براساس نظریه حس مکان نوربرگ شولتز آنالیز می شود. در نهایت این پژوهش به کمک نظریه حس مکان شولتز تبدیل روایت به فضا را در تئاتر با استفاده از عناصر میزانسن مورد مطالعه قرار می دهد.