تقابل کنش حماسی و کنش تراژیک در تراژدی های آیسخولوس

حماسه ی هومر (قرن 9 پ.م)، کنشی حماسی را نشان می دهد که برآمده از ارتباط پهلوان با ارزش ها و الگوهای اشرافی (آریستوکراس) است. این الگوها پهلوان را نسبت به عمل اخلاقی اش، آگاه می کنند. ارزش های اشرافی حماسی در دوران دموکراسی آتن در قانون اساسی لحاظ شدند و از انحصار طبقه ی اشراف خارج گردیدند و به اصطلاح عام شدند. ازاین رو، هنگامی که آیسخولوس در تراژدی هایش توجه به قانون اساسی را تبلیغ می کند به ناگزیر ارزش ها و به تبع آن کنش حماسی را نیز بیان می دارد. پس از دوران شکوفایی تراژدی ها (5 پ. م)، ارسطو تراژدی را بازگوکننده ی داستانی می داند که به دلیل هامارتیای(خطا) شخصیت، موجب ترس و شفقت می شود. در این نوع داستان شخصیت ناآگاهانه عمل میکند و از الگوهای اخلاقی پولیس (دولت شهر) عدول می کند. ارسطو اما به تاثیر حماسه و کنش حماسی بر تراژدی اشاره ای نکرده و صرفا به مقایسه ی این دو ژانر ادبی نمایشی اکتفا کرده است. بر این مبنا، پرسش مقاله این است که در تراژدی های آیسخولوس 1(523 - 456 پ. م) چگونه کنش تراژیک و کنش حماسی نشان داده می شوند و مورد داوری قرار می گیرند؟ و به زبانی دیگر آیا تراژدی های آیسخولوس با نشان دادن کنشی که مبتنی بر الگوهای قانونی و حماسی است در تضاد با کنش و وضعیت تراژیک قرار می گیرند؟ در پاسخ به پرسش مذکور به این نتیجه خواهیم رسید که تراژدی های آیسخولوس با تاکید بر کنشی که مبتنی بر الگوهای قانونی حماسی است، در تضاد با کنش و وضعیت تراژیک قرار م یگیرند زیرا چنین موقعیتی برآمده از بی قانونی و ناآگاهی است. تراژدی های او صرفا بر داستان و کنش تراژیک مبتنی نیستند، بلکه داستانی مبتنی بر کنش حماسی را نیز نشان می دهند. ازاین رو تراژدی های آیسخولوس متاثر از حماسه و قانون است.