بررسی ساختار ژنتیکی و روابط فیلوژنی اسب های کاسپین، عرب و تالشی

نژادهای بومی به دلیل دارای بودن ویژگی های منحصر به فرد، جزء ذخایر ژنتیکی کشور محسوب شده و شناخت بیشتر ساختار ژنتیکی آنها به حفظ و حراست آنها و تدوین برنامه های اصلاح نژادی کمک خواهد کرد. در این پژوهش تنوع ژنتیکی 136 راس اسب از سه نژاد ایرانی (کاسپین، عرب و تالشی) با استفاده از 12 نشانگر ریزماهواره توصیه شده توسط انجمن بین المللی ژنتیک حیوانی، مورد بررسی قرار گرفت. تمام نشانگرهای استفاده شده چند شکل بودند و نشانگرهای ASB17 با 12 آلل و HMS6 با 6 آلل به ترتیب بیشترین و کمترین تعداد آلل را تولید کردند. بیشترین و کمترین میزان هتروزیگوسیتی مورد انتظار به ترتیب در نشانگرهای VHL20 (0/78) و ASB23 (0/62) محاسبه شد. میانگین شاخص شانون برای همه جایگاه ها برابر با 1/72 به دست آمد. در نمودار فیلوژنی رسم شده با استفاده از ضریب تشابه جاکارد و روش UPGMA (14)، اسب های کاسپین و تالشی در یک شاخه و اسب های عرب در شاخه جداگانه قرار گرفت. آنالیز واریانس مولکولی نشان داد که تنوع ژنتیکی زیادی در درون نژادهای بررسی شده وجود دارد و با توجه به جمعیت کم اسب های تالشی و کاسپین، پیشنهاد می شود برنامه های اصلاح نژادی جهت بهبود کارایی و جلوگیری از انقراض آنها تا رسیدن به سطح امن طراحی و اجرا گردد