مطالعه تطبیقی حقوق و تکالیف متصدی حمل و نقل دریایی با توجه به قواعد لاهه - ویزبی و مقررات هامبورگ

برای مسئولیت متصدی حمل و نقل دریایی کنوانسیون های بین المللی بسیاری وضع شده است، کنوانسیون های مهمی نظیر قانون هارتر، قواعد بروکسل 1924 ، قواعد لاهه – ویزبی، قواعد هامبورگ 1978 و روتردام 2009 که میزان مسئولیت متصدی حمل و نقل دریایی را ذکر کردهاند. با توجه به تحولاتی که در زمینه حمل و نقل دریایی طی چند دهه اخیر صورت گرفت، دیگر قواعد بروکسل، قواعد مناسبی در پاسخگویی به مسائل و مشکلات ناشی از حمل و نقل دریایی کالا نبود و تصمیم بر اصلاح این قواعد گرفته شد که نتیجه آن تحت عنوان پروتکل لاهه – ویزبی در فوریه 1968 به تصویب رسید و در قواعد لاهه – ویزبی در زمینه مسئولیت متصدی حمل و نقل دریایی تغییری داده نشد و قواعد بروکسل که در زمینه مسئولیت دارای استثنائات متعددی بود و با توجه به داده های فنی، حفظ آنها قابل توجیه نبود پروتکل اصلاحی آن را حفظ کرد و به دلیل برطرف نکردن انتظارات عمومی مورد استقبال کشورها قرار نگرفت. بسیاری از کشورها قواعد لاهه و لاهه – ویزبی را مانع تحقق خواسته خود دانسته و تجدید نظر در آن را یک ضرورت تلقی کردند و با سعی و تلاش تعدادی از کشورها از طریق کنوانسیون تجارت و توسعه سازمان ملل متحد در سال ، 1978 ، قواعد هامبورگ را به منظور جایگزین کردن قواعد لاهه – ویزبی تهیه و تصویب گردید و این کنوانسیون از اول نوامبر 1992 یکسال پس از تصویب بیستمین کشور امضاکننده لازم الاجرا شد و قابل ذکر است که مقررات هامبورگ هم به این علت که چیزی بیش از روزآمد کردن قواعد لاهه نبود، توفیقی پیدا نکرد و مقررات روتردام به عنوان کنوانسیون جدید ضمن اجتناب از افراط های مقررات هامبورگ، نقاط قوت آن را حفظ نموده و سعی کرده است که نقایص مقررات لاهه و لاهه – ویزبی را برطرف نماید.