مدلسازی عوامل مدیریتی موثر در الگوی مقررات گذاری و نظارت بر صندوق های بیمه اجتماعی کشور

در راستای دستیابی به اهداف تامین اجتماعی و نظام سلامت، ارتقای سطح کارآمدی صندوق های بیمه اجتماعی ضرورت دارد. بدین منظور چالش های بهبود تنظیم گری در این صندوق ها لازم است تعیین و مرتفع گردند. از این رو هدف مطالعه حاضر شناسایی چالش های کلیدی تنظیم گری و مدلسازی شبکه عوامل موثر مدیریتی بر آن بود.

 این پژوهش یک تحقیق آمیخته با تقدم بخش کیفی است که در بخش کیفی از روش مرور سیستماتیک و تحلیل مضمون با نرم افزار   MaxQDA 10و در بخش کمی از روش مدلسازی ساختاری- تفسیری و تحلیل میک مک بهره گرفته شد. گردآوری داده ها در بخش کیفی از طریق مرور اسناد و پژوهش های مرتبط و در بخش کمی از طریق مراجعه به خبرگان منتخب با روش نمونه گیری هدفمند از طریق ابزار پرسشنامه انجام شده و 14 نفر از خبرگان حوزه بیمه های اجتماعی مورد نظرسنجی قرار گرفته اند.

9 عامل به عنوان چالش کلیدی در تنظیم گری صندوق های بیمه اجتماعی شناسایی شده اند که عبارتند از: 1- عدم ثبات مدیریتی؛ 2- عدم شفافیت رویکرد بیمه ای در پوشش جمعیتی؛ 3- تعدد صندوق های بیمه ای؛ 4- گسیختگی در سازماندهی صندوق ها؛ 5- عدم جامعیت قوانین و مقررات؛ 6- ضعف مقام تنظیم گری؛ 7- ضعف سیاستگذاری در مدیریت منابع مالی؛ 8- ناهماهنگی در نظام تعرفه گذاری بیمه ای کشور؛ 9- پوشش بیمه ای مشاغل غیر رسمی. که با روش مدلسازی ساختاری- تفسیری شبکه مضامین در یک مدل 4 سطحی ترسیم شد.

چالش های تنظیم گری صندوق های بیمه اجتماعی کشور، ترکیبی از عواملی است که نیاز به شکل گیری رگولاتور واحد را جهت ساماندهی این صندوق ها نشان می دهد تا ضمن اصلاح ساختار مقررات گذاری و نظارت، بتواند با رویکردی جامع، بیطرف و تخصصی، متولی رفع چالش های کلیدی در لایه های 4 گانه ی احصا شده در مدل حاصل از این پژوهش شود.