امکان سنجی پهنه بندی شدت خطر بیابان زایی با استفاده از مدل IMDPA (بررسی موردی: منطقه شکرویه استان فارس)

بهره برداری بیش از حد از منابع طبیعی در سال های اخیر منجر به تشدید فرآیند بیابان زایی گردیده و برای مقابله با آن عزمی جدی و فراگیر نیازمند است. هدف پژوهش شناسایی و معرفی معیارهای مخرب در تشدید بیابان زایی منطقه شکرویه با بهره گیری از مدل ایرانی IMDPA جهت انجام اقدامات کنترلی و مدیریتی منطقه است. بدین منظور از چهار معیار کلیدی خاک، پوشش گیاهی، اقلیم و آب که هر کدام از تعدادی شاخص تشکیل شده است، استفاده گردید. معیارهای مذکور از میانگین هندسی شاخص ها در نرم افزار Arc GIS 9.3 و نقشه بیابان زایی کل نیز از میانگین هندسی چهار معیار مذکور بدست آمد. سپس کلیه نقشه ها به اساس مدل به چهار کلاس خطر کم و ناچیز، متوسط، شدید و خیلی شدید پهنه بندی گردیدند. نتایج نشان داد که معیار پوشش گیاهی با میانگین ارزش عددی 2/66 (کلاس خط شدید) باتاثیر ترین معیار و معیار آب با ازرش عددی 1/9 (کلاس متوسط) کم تاثیرترین معیار در افزایش بیابان زایی منطقه بودند. شاخص هدایت الکتریکی آب با ارزش 3/11 (کلاس شدید) به عنوان مخرب ترین شاخص و شاخص نسبت جذبی سدیم با مقدار 1/1 کم اثرترین شاخص برآورد گردیدند. همچنین ارزش عددی بیابان زایی کل  نیز 1/6 (کلاس متوسط) برآورد گردید. نتایج پهنه بندی نقشه بیابان زایی کل نیز نشان داد که 45/20310 هکتار (56/81درصد) از منطقه در کلاس متوسط خطر بیابان زایی و  43/18درصد از منطقه (15436/58هکتار) در کلاس خطر بیابان زایی کم و ناچیز قرار دارد.