مقایسه درمان های سه دارویی حاوی کلاریترومایسین و لووفلوکساسین در خط اول ریشه کنی هلیکوباکتر پیلوری در استان مازندران

حدود نیمی از مردم دنیا به هلیکوباکتر پیلوری مبتلا هستند. اما اثربخشی درمانها به علت مقاومت دارویی کاهش یافته است. در این مطالعه، به ارزیابی اثربخشی دو رژیم سه دارویی پرداخته ایم.

140 بیمار مبتلا به زخم پپتیک در بیمارستان امام خمینی ساری، طی سال های 1396-1395 که تا به حال برای اچ.پیلوری مداوا نشده بودند، وارد مطالعه شدند. بیماران در دو گروه برای دریافت درمان استاندارد سه دارویی 10 روزه (پنتوپرازول mg 40، آموکسی سیلینgr 1 و کلاریترومایسینmg 500، همگی 2 بار روزانه) یا درمان سه دارویی 10 روزه حاوی لووفلوکساسین (پنتوپرازول mg 40 و آموکسی سیلین gr 1 دو بار روزانه، لووفلوکساسین mg 500 روزانه) تقسیم شدند. 8 هفته پس از اتمام درمان، تست تنفسی اوره نشاندار با کربن 14 انجام گرفت.

133 بیمار مطالعه را کامل کردند. آنالیز در تمامی بیماران، نشانگر میزان ریشه کنی در درمان های استاندارد و حاوی لووفلوکساسین به ترتیب% 75/7درصد (7%85/7-65/7: CI، 95%) و% 58/8(% 70 -47/1: CI ،% 95) بود. میزان ریشه کنی براساس پرپروتکل به ترتیب% 83 (92 -74: CI ،% 95) و% 61 (%73 -49: CI ،% 95) بود. عوارض جانبی شدید درمان در دو گروه به ترتیب% 7/1 و% 2/9 بود.

هیچکدام از دو رژیم سه دارویی فوق برای خط اول ریشه کنی درمازندران مناسب نیستند. پیشنهاد می کنیم کلاریترومایسین در رژیم های چهار داروئی و لووفلوکساسین در قالب رژیم های خط دوم ریشه کنی مورد کارآزمایی قرار گیرند، آن چنان که در گزارش توافق ماستریخت 5 پیشنهاد شده است.
شماره ثبت کارآزمایی بالینی : 1N2015110224825IRCT