تحلیل الگوی حاکم بر نظام برنامه ریزی توسعه پایدار اقتصاد روستایی ایران (مطالعه موردی: استان یزد)

با گذشت هفت دهه از برنامه های عمرانی و توسعه در کشور همچنان هدف اصلی برنامه ریزی که توسعه بوده، محقق نشده است و هنوز ایران در زمره کشورهای در حال توسعه محسوب می گردد که نواحی روستایی آن با مشکلات زیادی چون مهاجرت، بیکاری، تغییرات ترکیب سنی جمعیت، عدم تنوع اقتصادی، استفاده نشدن از توان ها و قابلیت ها، آسیب پذیری بالا و غیره روبرو هستند. با توجه به اهمیت موضوع، پژوهش حاضر با هدف تحلیل الگوی حاکم بر نظام برنامه ریزی توسعه پایدار اقتصاد روستایی در استان یزد گردآوری گردیده است. رویکرد تحقیق حاضر از نظر هدف کاربردی، از نظر روش گردآوری اطلاعات اکتشافی و از نظر ماهیت به علت توصیف ویژگی ها، توصیفی- تحلیلی و از نظر ابزار مبتنی بر پرسشنامه و مصاحبه نیمه ساختاریافته است. جامعه آماری تحقیق را کنشگران دولتی استان یزد تشکیل می دهد که با استفاده از روش نمونه گیری چند مرحله ای و هدفمند انتخاب شده اند. یافته های پژوهش نشان می دهد برنامه ریزی توسعه پایدار اقتصاد روستایی در استان یزد از نظر ویژگی منطبق با رویکرد عقلایی و از نظر الگو منطبق بر برنامه ریزی عملیاتی و هسته ای بوده است. روند برنامه ریزی متمرکز و از بالا به پایین بوده و جوامع محلی در هیچ یک از فرایندهای برنامه ریزی نقشی ندارند.