تاثیر ارتباط انسانی بر کاهش اضطراب از دید مولانا و یالوم

این مقاله، سعی بر بررسی تطبیقی دیدگاه مولانا و یالوم، پایه گذار روان درمانی اگزیستانسیال در موضوع تاثیر ارتباط انسانی در کاهش اضطراب و دست یابی به سلامت روان دارد. آرا مولانا در زمینه های بسیاری، با وجود تفاوت های بنیادین، شباهت های فراوانی با افکار روان شناسان بخصوص روان شناسان وجودی از جمله یالوم دارد. اشعار مولانا، در بردارنده ی بسیاری از دیدگاه های روان شناختی، جامعه شناختی، فلسفی و کلامی است و علی رغم گذشت قرن ها، ظرفیت راه گشائی در زمینه های متعددی را دارد. او به عنوان عارف و دانشمندی بزرگ خدمت کردن به دیگران و ارتباط انسانی را به صور مختلف مالی، جانی، خدماتی و عاطفی مورد تاکید قرار می دهد و نقش موثر آن را در پیدایش آرامش روحی و اصلاح شخصیت انسان تبیین می نماید و این تاثیر را بر تجربیات روحانی و آموزه های دینی و قرآنی استوار می سازد. او به این طریق مخاطب خود را به سوی رفتارهای دواطلبانه حمایتی نسبت به دیگران تشویق و جذب می کند. یالوم نیز از طریق تجربه بالینی پیامد و آثار مثبت ارتباط انسانی را در کاهش اضطراب مورد بررسی و تجربه قرار داده است و با درمان بیماران مضطرب و سرطانی خود با روش معنا درمانی- که توانستند تا حد زیادی از اضطراب رها شده و معنی داری زندگی را تجربه کنند- به این باور رسید که خدمات حمایتی نسبت به دیگران نقش اساسی در آرامش روح و سلامت روان دارد. یافته های یالوم که در آثار مکتوب وی منعکس شده است، شباهت های فراوانی با نگاه مولانا در این ساحت دارد که در این مقاله سعی بر تبیین تطبیقی آن شده است.