تجلی ماه و خورشید در خیال و اندیشه شاعران، با تکیه بر شعر نظامی

ادبیات، در هر فرم و قالبی که باشد، بیان گر پاره ای از ارزش ها و اندیشه‏هایی است که زندگی فردی و اجتماعی انسان بر محور آن ها می چرخد و در شکل‏گیری این ارزش‏ها و باورها مسائل بسیاری دخالت دارد. «ماه و خورشید» ازجمله عناصری بود که بن‏مایه مضامین و تصاویر شعری شاعران را می ساخت. این دو سیاره درخشان، از دیرباز مورد احترام آدمیان بود و ریشه در اعتقادات و باورهای ملی و مذهبی آنان داشت. بعضی از شاعران آگاهی هایی درحد عامه مردم داشتند، اما برخی از آن ها از اطلاعات دقیق نجومی برخوردار بودند. خاقانی، منوچهری، و نظامی، ازجمله شاعرانی بودند که علاوه بر علوم دیگر، در علم نجوم نیز دست داشتند و بازتاب صریح باورهای نجومی، ازجمله ماه و خورشید، در اشعارشان دیده می شود. این مقاله به چگونگی تاثیر این دو صورت فلکی بر زندگی انسان و سایر موجودات و بیان دیدگاه های شاعرانه‏ نظامی، با استناد به شواهد موجود در شعرش، می پردازد.