مقایسه تاثیرسه داروی ضدالتهاب غیراستروئیدی بر بیان ژن میلوپراکسیداز در دو بافت ریه و کبد رت های مبتلا به عفونت خون

سپسیس پاسخ سیستمیک بدن به عفونت شدید و یکی از عوامل مرگ و میر در بخش های مراقبت های ویژه می باشد. با توجه به اهمیت سپسیس، در این مطالعه، تاثیر سه داروی ضدالتهابی غیراستروئیدی (آسپرین، ایندومتاسین و سلکوکسیب) بر بیومارکر التهابی میلوپراکسیداز[1] (MPO) در بافت کبد و ریه رت ها مورد بررسی قرار می گیرد.

در این تحقیق که به روش تجربی انجام شد حیوانات به 6 گروه تقسیم شدند: گروه کنترل ، گروه لاپراتومی (LAP)، گروه CLP[2]، گروه های تیمار: جراحیCLP و بلافاصله تیمار رت ها با داروهای آسپرین، سلکوکسیب و ایندومتاسینmg/kg b.w)2) به صورت خوراکی روزی یکبار 48 ساعت بعد از  CLP و تیمار، رت ها کشته شدند و بافت های کبد و ریه آنها جداسازی و به منظور بررسی بیان ژن MPO، از تکنیک  Real-Time PCRاستفاده گردید. آنالیز آماری با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 19 و تستANOVA  one-way و آزمون تکمیلی LSD تعیین گردید. 05/0>P از لحاظ آماری معنی دار در نظر گرفته شد.

میزان بیان ژن MPO در بافت ریه و کبد گروه LAP نسبت به گروه کنترل به طور معنی داری افزایش یافت(05/0>P). میزان بیان ژن  MPOدر بافت ریه و کبد گروه CLP نسبت به گروه LAP افزایش چشمگیری داشته است. درحالی که در گروه های تیمار، به طور قابل ملاحظه ای کاهش میزان بیان ژن مشاهده گردید(05/0>P). اگرچه هر سه دارو اثر مثبت بر روی کاهش بیان ژن داشتند(سلکوکسیب> ایندومتاسین> آسپرین) اما در بافت ریه، سلکوکسیب بیشترین و آسپرین کمترین اثر را بر روی کاهش بیان ژن  MPO و در بافت کبد، آسپرین بیشترین و سلکوکسیب کمترین اثر را بر روی کاهش بیان ژن داشتند.

به نظر می رسد که تیمار حیوانات با داروهای آسپرین، سلکوکسیب و ایندومتاسین منجر به مهار افزایش بیان ژن میلوپراکسیداز و در نتیجه باعث کاهش آسیب های بافت کبد و ریه ناشی از سپسیس شده است.