تبیین سازگاری زیرساخت داده های مکانی با ماموریت های پلیس

فناوری اطلاعات و ارتباطات با سرعت بخشیدن به فرآیند مبادله و تحلیل اطلاعات به ابزاری برای افزایش بهره وری، کارآیی و رشد در جوامع بشری تبدیل شده است و دستیابی آسان به نتایج تجمیع انبوه داده های تولیدشده را فراهم کرده است. در این مطالعه هدف اصلی پژوهش بررسی سازگاری «زیرساخت داده های مکانی»[1]</sup></sup> با ماموریت های پلیس است

 این پژوهش کاربردی و از نوع توصیفی - تحلیلی است که به روش پیمایشی انجام شد. جامعه آماری این پژوهش کلیه افراد عضو هیئت علمی دانشگاه علوم انتظامی امین و نخبگان صاحب نظر ستاد فرماندهی نیروی انتظامی مرتبط با فناوری بود که درمجموع 30 نفر بودند و به صورت سرشماری نمونه گیری انجام شد. برای جمع آوری داده ها از پرسشنامه محقق ساخته شامل 20 پرسش با طیف لیکرت پنج گزینه ای استفاده شد. پایایی پرسشنامه با محاسبه ضریب آلفای کرونباخ، 923/0 به دست آمد. داده ها به دو روش توصیفی و استنباطی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.

در این مقاله 20 مولفه مورد بررسی قرار گرفت که اصلی ترین مولفه، «بهره مندی پلیس از زیرساخت داده های مکانی و تجمیع بانک های اطلاعاتی موجود در پلیس (پلیس های تخصصی)» بود. نتایج آزمون تی تک نمونه ای حاکی از آن است که «زیرساخت داده های مکانی با ماموریت های پلیس» سازگاری دارد؛ یعنی در سطح معناداری 05/0 فرضیه اول پژوهش تایید شد. همچنین نتایج آزمون تی تک نمونه ای در سطح معناداری 05/0 فرضیه چهارم پژوهش که «نیاز به اشتراک گذاری اطلاعات زیرساخت داده های مکانی با سایر سازمان های دولتی وجود دارد» را تایید کرد.

 نتایج پژوهش نشان داد که از چهار فرضیه مطرح شده سه فرضیه «سازگاری زیرساخت داده های مکانی با ماموریت های پلیس»، «نیاز به طبقه بندی اطلاعات در پلیس های تخصصی» و «نیاز به اشتراک گذاری اطلاعات با سایر سازمان های دولتی» تایید شد. زیرساخت داده های مکانی در ماموریت های پلیس می تواند با کاهش هزینه و کاهش زمان و افزایش سرعت کشف جرم، باعث ایجاد احساس امنیت و اعتماد مردم نسبت به پلیس شود.