ظرفیت ها و محدودیت های توسعه در برقراری امنیت پایدار در مناطق مرزی شرق کشور

مفاهیم توسعه وامنیت امروزه در ادبیات سیاسی جایگاه ویژه ای را به خود اختصاص داده اند. بین این دو مفهوم رابطه متقابلی وجود دارد به طوری که در اکثر مواقع لازم وملزوم یکدیگرند . از سوی دیگرتوسعه و رسیدن به امنیت پایدار به عنوان کارویژه اصلی دولت ها از اهمیت بسیاری برخوردار است و راهبردهای مبتنی بر توسعه بهترین و کامل ترین راهبردهای امنیتی محسوب می شود. امنیت بستر ساز، توسعه و دیدگاه های نوین در زمینه امنیت سازی مناطق مرزی بر استراتژی توسعه تاکید دارند. در حقیقت آن چه که می تواند امنیت پایدار را در مناطق مرزی ایجاد کند توسعه است. در این بین، مناطق مرزی شرق کشور به لحاظ موقعیت خاص جغرافیایی، سیاسی و امنیتی ازظرفیت ژئوپولتیک فوق العاده ای برخوردار هستند علی رغم این مسئله پتانسیل بالایی نیز در جهت ایجاد ناامنی دارند که در صورت عدم کنترل می تواند به عنوان عاملی در جهت برهم خوردن نظم و ایجاد بحران امنیت ملی عمل کند لذا نوشتار حاضر درصدد تبیین ظرفیت ها و محدودیت های توسعه در برقراری امنیت پایدار است .یافته های تحقیق نشان می دهد که مناطق مرزی شرق به علت مجاورت با کشورهایافغانستان وپاکستان و شرایط جغرافیایی و سیاسی حاکم بر آن ها، ویژگی های خاصی دارند. چنان چه این ویژگی ها مورد توجه قرار نگیرد تاثیراتی منفی بر روند امنیت پایدار در این مناطق خواهد گذاشت اما اگر مورد توجه واقع شود و در فرایند برنامه ریزی به کار گرفته شود، اثرات مثبتی از خود بر جای میگذارد و تهدید را به فرصت تبدیل می کند. لذا تامین امنیت مرزهای شرقی، همواره یکی از موضوعات مهم و کاربردی در جغرافیای سیاسی ایران می باشد که نه تنها با گذشت زمان از اهمیت آن کم نشده بلکه معیارها و مسائل جدید به آن اضافه شده است. روش تحقیق پژوهش حاضر تحلیلی وتوصیفی است و شیوه جمع آوری اطلاعات کتابخانه ای واسنادی می باشد.