تخیل آب نزد ژان فیلیپ توسن

به محض اولین خوانش آثار رمان نویس معاصر، ژان فیلیپ توسن، فراوانی تعابیر مربوط به آب باعث می شود تا به معنای عمیق تری از این عنصر نزد نویسنده بیاندیشیم. به منظور کشف راز این چنین معنایی، گاستون باشلار، پیشگام نقد مضمونی در قرن بیستم، روشی را با عنوان «نقد اعماق» ارائه می دهد که امکان کشف تصور خیالین روح شاعرانه را در زمان خلق اثر هنری فراهم می آورد. زمانی که در یک رویای بیدار، ذهن به دنبال عنصری مادی برای تجسم تصاویر خود است. اما سوال اینجاست که چگونه پیچیدگی تصاویر شاعرانه می تواند با سادگی سبک و پیرنگ نزد رمان نویسی مینیمالیست همچون توسن منطبق شود. در این مطالعه، بر اساس تقسیم بندی باشلار از انواع آب ها، برآنیم تا به درک بهتری از ارتباط خاصی که یک نویسنده معاصر با جهان پیرامون خود برقرار می کند، دست یابیم. در واقع، آب، علیرغم نمادهای دوگانه میرایی، غم، لطافت، و نمادهای مادرانه، همچنان نزد توسن ماده ای ابتدایی، ساده و پایه ای باقی می ماند که با ویژگی طبیعی و بنیادی بودن خود باعث انگیزش تخیل آدمی با قدرتی منحصر به فرد می شود.