رابطه الگوی کاربری اراضی با شاخص های موثر بر پایداری حمل ونقل شهری (نمونه موردی: شهر کرمانشاه)

این مقاله به ارزیابی رابطه بین الگوهای کاربری زمین با شاخص های پایدار حمل و نقل شهری در شهر کرمانشاه می پردازد و تلاش می کند به این پرسش ها پاسخ دهد که آیا ارتباطی میان ویژگی های تراکم در واحد سطح با گرایش به پیاده روی به عنوان یک شیوه پایدار حمل و نقل وجود دارد؟ آیا میان اقدامات فیزیکی آرام سازی ترافیک با ایمنی ترافیک رابطه ای وجود دارد؟ و بالاخره چه رابطه ای میان تنوع استفاده از کاربری زمین به عنوان یک کیفیت کلیدی در پاسخدهندگی محیطی با میزان پیاده روی به عنوان یکی از شیوه های حمل و نقل پایدار وجود دارد؟.

روش تحقیق حاضر از نوع توصیفی بوده وجامعه آماری این پژوهش شامل کلیه شهروندان شهر کرمانشاه، در سال 1397می باشد که با از استفاده از جدول مورگان 384 نفر به عنوان نمونه انتخاب شدند.تحلیل داده ها با استفاده از مدل سازی معادلات ساختاری صورت گرفته است.

نتایج پژوهش نشان می‏ دهد که از مجموع سه فرضیه ارائه شده، فقط تراکم در واحد سطح با میزان گرایش به پیاده روی (P=0/206) رابطه ندارد. مدل تحلیل مسیر در حالت استاندارد بیانگر وجود یک ارتباط معنادار بین آرام سازی ترافیک با ایمنی مسیرها (P=0/002) و الگوی کاربری متنوع و مختلط با میزان پیاده روی (P=0/003) می باشد.به علاوه مفهوم کاربری زمین نیازمند تعریف نوینی با لحاظ نمودن تمرکز بر تنوع کاربری ها و انعطاف پذیری فضاها می باشد.نتایج بیانگر آن است که کاربری زمین مختلط به سفرهای کوتاه منجر شده و این امر به تشویق پیاده روی به عنوان یکی از شیوه های پایدار حمل و نقل درون شهری می گردد.

نوع حمل و نقل می تواند بر میزان کارایی دسترسی موثر واقع شود. اقدامات ویژه فیزیکی آرام سازی می تواند موجب بهبودی و ایمنی حمل و نقل شود. افزایش ایمنی به معنی کاهش میزان تردد نبوده بلکه به معنای کاهش خطرات و تصادفات و پایداری می باشد.