غربال گری علف کش ها برای کنترل شیمیایی علف هرز مهاجم سل واش (Monochoria vaginalis) در شالیزار

سل واش، علف هرز مهاجم مزارع برنج است که سه دهه پس از ورود به شالیزارهای شمال کشور، اکنون ده ها هزار هکتار از مزارع برنج را آلوده کرده است. رویش دیرهنگام، سایه پسندی، تحمل به غرقاب و تکمیل چرخه زندگی پس از برداشت برنج، امکان فرار سل واش از شیوه های رایج مدیریت علف های هرز شالیزار را فراهم می آورد. در سال 1396، کارایی برخی علف کش ها در کنترل شیمیایی سل واش در شرایط گلدانی و مزرعه ای، در موسسه تحقیقات برنج کشور بررسی شد. نتایج آزمایش گلدانی نشان داد که کارایی علف کش های خاک مصرف پس رویشی فلوستوسولفورون، پیرازوسولفورون اتیل، بنزوبیسایکلون، پیرازوسولفورون اتیل + پرتیلاکلر، پیرازوسولفورون اتیل + کوئین کلوراک و تریافامون + اتوکسی سولفورون در کاهش زیست توده گیاهچه های 2 تا 3 برگی سل واش، بیشتر یا مساوی از 90 درصد و کارایی علف کش های ایپفن کاربازون، تیوبنکارب، پندی متالین، پرتیلاکلر، اگزادیارژیل و پیرازوسولفورون اتیل (WG 75%)، کمتر یا برابر 55 درصد بود. در آزمایش مزرعه ای، علف کش های برگ پاش توفوردی، دیکامبا + توفوردی، بیس پایریباک سدیم (فرمولاسیون های  SC 40%وSC 12.5%)، پیری بنزوکسیم و تریافامون + اتوکسی سولفورون دارای کارایی بسیار خوب (90%≤) و علف کش پروپانیل با 23 درصد کاهش زیست توده، دارای کارایی ضعیفی در کنترل این علف هرز بود.