مواجهه ی نظریه «زیگفرید کراکوئر» و «راجر اسکروتن» در ماهیت بازنمایی رسانه فیلم با رویکرد به نظریه «خیال» در فلسفه هنر دینی

«زیگفرید کراکوئر» به مثابه آخرین نظریه‏پرداز واقع گرا در دوران کلاسیک، وجه ذاتی ماهیت بازنمایی رسانه فیلم را «مفاهیم بنیادین» و به تعبیر خودش «رویکرد عکاسانه» تلقی می‎کند و خلاقیت‎های فنی را عرض ذاتی فیلم می شناسد. «راجر اسکروتن»، «بازنمایی» را حد اطلاق به کنشی می‎داند که «علت غایی» خودش باشد. اگر عکس «الف»، تصویرگر موضوع «ب» است، به شرطی عکس «الف» مصداق بازنمایی است، که مقصود اصلی دیدار، عکس «الف» باشد و نه دیدن موضوع «ب». بنابراین «رویکرد عکاسانه» در فیلم، که ذهن آگاه و نیت هدف‎مند را از واسطه‏ی موضوع «بازنموده» و تصویر آن حذف می‏کند؛ نه کنش «بازنمایی» تلقی می‏شود و نه بالمآل «اثر هنری».منازعه ناتمام شکل‏گرا واقع‏گرا در دوران کلاسیک، در نظریه های فیلم معاصر یا در مباحث زبان‏شناختی، نشانه‏شناختی، معناشناختی، روان‏کاوی، جامعه‏شناختی، مفقود می‏شود و یا در نظریه ‏هایی معطوف به منازعه، چون راجر اسکروتن و موارد مشابه، به انسداد مضاعف می‏رسد.مدعای این نوشتار آن است که رویکردهای شناختی، همواره در جمع‏بندی منازعه شکل گرا واقع گرا به بن‏بست می‏رسد. راهکار بنیادین، رویکرد هستی‏شناختی به ماهیت بازنمایی فیلم است، که از ابتدا مورد توجه متفکران و فلسفه‎ورزان «فلسفه هنر دینی» بوده است.