جایگاه بابافغانی در سبک هندی و پیگیری شاخصه های سبکی او در شعر بیدل

بابافغانی و بیدل دو شاعر جریان ساز شعر فارسی هستند که یکی در طلیعه سوبک هندی و دیگری در نقطه اوج آن قرار گرفته است. هنر بابافغانی، شکستن فضای خشک و بی روح شعر فارسی در دوران فترت است که با گرایش به روانی و سادگی زبان، زمینه ظهور مکتب وقوع و واسوخت را فراهم آورد. بیدل هم با ساختارشکنی ها و آشنایی زدایی هایی که ابهام و پیچیدگی شعر او را به همراه داشت، سبک هندی را به نقطه اوج خود رسانید و مسیر پیدایش سبک بازگشت را هموار کرد؛ با این توصیف، بیدل و بابافغانی در دو قطب مخالف هم قرار می گیرند، اما بررسی سبک شناسانه، شباهت ویژگیهای سبکی این دو را نمایان می کند.
این پژوهش در پی آن است که با بررسی این مسایل، به ترسیم جایگاه بابافغانی در سبک هندی و پیگیری ویژگیهای سبکی او در شعر بیدل بپردازد. روش تحقیق به صورت اسنادی و با استفاده از امکانات کتابخانه ای و شیوه تحلیل محتوا و طبقه بندی داده است. بایستگی مطالعه در خصوص سبک هندی و چهره های برجسته آن در زبان و ادبیات فارسی، اهمیت و ضرورت تحقیق را مشخ ص می کند و نتیجه آن، ترسیم خط سیری است که روشن می کند ظهور بیدل، نتیجه سیر طبیعی سبک جدید شعر فارسی است که از بابافغانی آغاز شده بود.