بررسی رابطه سبک دلبستگی و تمایز یافتگی به عنوان عاملی موثر بر تاب آوری دانشجویان

پژوهش پژوهش حاضر به منظور بررسی رابطه ی سبک های دلبستگی و مولفه های تمایزیافتگی با تاب آوری در دانشجومعلمان دانشگاه فرهنگیان تهران در سال تحصیلی 96-1395 انجام گرفت. روش این پژوهش توصیفی و از نوع همبستگی می باشد. به همین منظور نمونه ای با حجم 325 نفر از دانشجومعلمان دانشگاه فرهنگیان تهران با روش نمونه گیری خوشه ایچند مرحله ای انتخاب و پرسشنامه های سبک های دلبستگی بزرگسالان کولینز و رید، تمایزیافتگی اسکورون و فریدلندر و تاب آوری کانر و دیویدسون بر روی آنان اجرا شد. برای تحلیل داده ها از روش تحلیل همبستگی پیرسون و تحلیل رگرسیون چندمتغیری استفاده شد. یافته ها نشان داد که همچنین دلبستگی اجتنابی و جایگاه من با تاب آوری رابطه مثبت و معنا داری دارد (P<0/01). در نتیجه می توان گفت چون افراد دلبسته ایمن، از تمایزیافتگی بالایی برخوردارند بنابراین در روابط خود باز بوده و از تاب آوری بالاتری نسبت به افراد دلبسته نا ایمن برخوردارند و در مقابل افراد دلبسته نا ایمن به دلیل اجتناب از موقعیت ها و نیاز داشتن به تایید دیگران، در روابط خود تمایزیافتگی پایین تری دارند و به گونه ای تاثیرگذار  از تاب آوری پایینی برخوردارند. همچنین می توان گفت، جایگاه من و ویژگی های آن یعنی احساس یکپارچه خود و توانایی پیروی اندیشمندانه از اعتقادات شخصی خود با وجود اعتدال فشار از سوی دیگران، پیش بینی کننده قوی و مثبت تاب آوری افراد در مواجهه با حوادث و مشکلات زندگی است.