قدیمی ترین کاربرد «کاشی» در آرایه های معماری دوره اسلامی ایران و فن شناسی آرایه تلفیقی قطعات ظروف سفالی لعابدار و گچ-آجر در بقعه خواجه اتابک کرمان

همنشینی مواد مختلف در آرایه ‏های معماری ایران در دوره اسلامی در بسیاری از موارد راهگشای سبک‏ ها و فنون هنری جدید شده و نگاه زیبایی شناسی فرهنگ ‏های حامل این اتفاق را دگرگون می‏کند. همنشینی آرایه‏ های آجری، گچی و لعاب یکی از این تغییرات جذاب در تاریخ هنر آرایه ‏های معماری ایران است که تاریخ ابداع آن تا حدودی مبهم باقی مانده است. همچنین ایده اولیه کاشی در آرایه‏ های معماری ایران در دوره اسلامی کاملا ناشناخته مانده است. کاشی گونه ‏ای از آرایه معماری است که شاید خاستگاه آن ایران کهن باشد، ولی با این وجود اطلاعات اندکی از فنون ساخت، اجرا و نمونه‏ های آثار کاشی سده‏ های اولیه دوره اسلامی در دست است. هدف از پژوهش پیش رو، دستیابی به اطلاعات مربوط به کهن‏ ترین کاشی‏های ایران دوره اسلامی و همچنین شناخت فنی سفال لعابدار در آرایه معماری خواجه اتابک کرمان است. جهت رسیدن به اهداف پژوهش، به‏ صورت همزمان مطالعه منابع مکتوب و همچنین بررسی ‏های میدانی جهت شناخت آثار کاشی در آرایه ‏های معماری ایران، به‏ویژه مقبره خواجه اتابک کرمان انجام پذیرفت. در نتیجه پژوهش حاضر می‏ توان گفت که در حال حاضر از دوره اسلامی در ایران تا سده 5 ه.ق. متاسفانه هیچ کاشی تاریخ‏ داری برجای نمانده است و بسیاری از تاریخ‏گذاری‏های مربوط به کاشی‏های بدون تاریخ، بدون توجه به فن‏ساخت و بر اساس شکل ظاهری بوده و مطالعات باستان‏سنجی و سالیابی با اتکا به مطالعات آزمایشگاهی انجام نپذیرفته و در واقع با حدس و گمان انجام شده است؛ بنابراین نمی‏تواند قابل قبول باشد. همچنین شش مجموعه کاشی یا تک کاشی در نتیجه پژوهش به عنوان کهن ‏ترین کاشی‏ های دوره اسلامی ایران معرفی شد. یکی از اصلی‏ ترین نتایج این پژوهش، مربوط به شناسایی استفاده از قطعات شکسته ظروف سفالی لعابدار در آرایه معماری ایران است که برخی از پژوهشگران، این آثار را به عنوان کاشی معرفی کرده ‏اند. دستیابی به نتیجه مذکور، این احتمال را تقویت می‏کند که شاید این اقدام، اولین ایده ساخت کاشی برای آرایه معماری را شکل داده باشد.