آلودگی ناشی از آنتی بیوتیک ها بر محیط زیست

مصرف سالانه آنتیبیوتیک توسط انسان و سایر موجودات (حدود 106 تن در سال) در حال افزایش است؛ که این مسئله باعث اهمیت روزافزون آلودگی محیطزیست توسط آنتیبیوتیکها شده است. آنتیبیوتیکهای مصرفشده توسط انسان و سایر جانداران به صورت کامل در بدن آنها تجزیه نمیشود و از طریق فاضلاب یا ضایعات بیمارستانی به محیطزیست انتقال پیدا میکند.اخیرا توسط روش های حساس کروماتوگرافی مایع و همچنین طیفسنجی جرمی، میزان حضور آنتیبیوتیکها در خاک و آب اندازهگیری شده که نشان میدهد غلظت این ترکیبات در محیطزیست از چند نانوگرم تا صدها نانوگرم بر کیلوگرم یا لیتر متغیر است که در فصل زمستان با افزایش حجم مصرف آنتیبیوتیک، حجم آلودگی نیز افزایش مییابد. بر اساس مطالعات انجامشده، غلظت آنتیبیوتیک در منابع آبی کشورهای اروپایی 10 میکروگرم در لیتر، قاره آمریکا تا 15 میکروگرم در لیتر، کشورهای آفریقایی 50 میکروگرم در لیتر و در کشورهای آسیایی بالغبر 450 میکروگرم در لیتر است.حضور این آنتیبیوتیکها در آب وخاک ممکن است به صورت مستقیم بر باکتری های دخیل در چرخه های اکوسیستم مانند چرخه تثبیت نیتروژن، متانوژنز، احیای سولفات، چرخه نیترات و غیره اثر بگذارد یا به صورت غیرمستقیم توسط پدیده انتقال افقی ژنتیکی، غلظتهای پایین آنتیبیوتیک در محدوده میکروگرم بر لیتر منجر به ایجاد مقاومت، تغییرات ژنتیکی و فنوتیپی یا بر روی فعالیتهای مختلف فیزیولوژیکی در باکتری ها موثر باشد.مطالعاتی که جهت حذف آنتیبیوتیکهای وارد شده به محیطزیست انجامشده است، نشان میدهد که روش هایی مانند انعقاد، انجماد، رسوبگذاری و فیلتر شدن ناکام بوده اند. بهتازگی مطالعاتی مبنی بر حذف آلودگی توسط روش های اکسایش پیشرفته صورت گرفته است که شاید کارآمد باشد ولی بااینحال نیاز به مطالعات پیشرفتهتری میباشد.