نقش معنای زندگی، شفقت ورزی به خود و سرمایه ی روان شناختی در پیش بینی بهزیستی روان-شناختی سالمندان سرای سالمندی

امروزه در جهان، سالمندی به عنوان مفهومی پویا مطرح است و با افزایش کمیت جمعیت سالمند، بهزیستی روان شناختی آن ها نیز باید مورد توجه قرار گیرد. بنابراین هدف از پژوهش حاضر تعیین نقش معنای زندگی، شفقت ورزی به خود و سرمایه ی روان شناختی در پیش بینی بهزیستی روان شناختی سالمندان سرای سالمندی بوده است.

این پژوهش توصیفی از نوع همبستگی است. جامعه ی آماری شامل تمامی زنان و مردان سالمند 60 سال به بالای ساکن سراهای سالمندی تحت نظارت بهزیستی شهر کرمانشاه در سال 1397 بود که 150 نفر (75 نفر زن و 75 نفر مرد) با استفاده از روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. ابزار پژوهش شامل پرسش نامه ی معنای زندگی (استیگر و همکاران، 2006)، شفقت ورزی به خود (نف، 2003)، سرمایه ی روان شناختی (لوتانز، 2007) و بهزیستی روان شناختی (کی یز و ماگیارمو،2003) بودند. در تحلیل داده ها از ضریب همبستگی پیرسون و تحلیل رگرسیون گام به گام استفاده شد.

یافته ها نشان دادند که بین معنای زندگی (28/0=r)، شفقت ورزی به خود (43/0=r) و سرمایه ی روان شناختی (35/0=r) با بهزیستی روان شناختی رابطه مثبت و معنی داری وجود دارد (001/0>p). نتایج تحلیل رگرسیون نیز نشان داد که شفقت ورزی به خود، سرمایه ی روان شناختی و جستجوی معنا قادر به پیش بینی 29 درصد از واریانس بهزیستی روان شناختی در سالمندان می باشند.

براساس یافته ها می توان نتیجه گرفت که با افزایش معنای زندگی، شفقت ورزی به خود و سرمایه روان شناختی، می توان بهزیستی روان شناختی را افزایش داد.