ارزیابی اثرات تنوع مسکن بر انتخاب وسیله سفر در جابه جایی های درون شهری(مطالعه موردی: شهر قم)

تنوع مسکن از جمله عناصر کلیدی برنامه ریزی شهری معاصر به شمار می آید که به سبب مزایای اجتماعی، اقتصادی و زیست محیطی آن، از سوی الگواره های نوین توسعه پایدار شهری (نظیر جنبش نوشهرسازی و رشد هوشمند شهری) مورد استقبال و تاکید فراوان قرارگرفته است. با این حال، در نظام برنامه ریزی شهری ایران به این اصل توجه چندانی نشده است و چنین غلفتی نه تنها باعث کاهش سطح زیستپذیری شهری شده بلکه در ابعاد وسیع تر بر ناپایداری آنها نیز دامن زده است. از آنجایی که ابعاد این موضوع تاکنون در مطالعات برنامه ریزی شهری ایران به درستی مشخص نشده است، لذا مقاله حاضر با هدف واکاوی و ریشهیابی مفهوم گوناگونی مسکن شهری از یک سو و شناسایی اثرات آن در انتخاب وسیله سفرهای درون شهری با توجه به نمونه محله بنیاد شهر قم به رشته تحریر درآمده است. روش تحقیق به کار گرفته شده در این مطالعه از نوع توصیفی - تحلیلی است و اطلاعات مورد نیاز نیز از طریق بررسی ها میدانی، پرسشنامه و... گردآوری شد. نتایج حاصل از این بررسی نشان می دهد که سطح پایین تنوع  مساکن در محله بنیاد سبب شده تا جابه جایی ساکنین این محله 44 درصد با خودرو شخصی ، 6/33 درصد بصورت پیاده روی و 8/13 درصد بصورت سواری و 2/7 درصد بصورت حمل ونقل عمومی و 7/1 درصد سایر روش ها جابجا می شوند، به بیانی دیگر این شرایط باعث شده تا میزان سفرها برون محله ای ساکنین، هزینه های جابه جایی و میزان مصرف انرژی آنان افزایش یابد و خلاصه اینکه سطح زیست پذیری و پایداری این نواحی به شدت تحت الشعاع چنین مسئله ای قرار گیرد،که نشان می دهد پیش شرط اصلی ایجاد محیط های مسکونی پایدار ایجاد تنوع در الگوهای ساخت مسکن می باشد.