اثر هشت هفته تمرین هوازی و دو هفته بی تمرینی بر رزیستین و فیبرینوژن مردان سالمند

امروزه بیماری های قلبی-عروقی از علل شایع مرگ و میر در کشورهای پیشرفته به شمار می آیند. فیبرینوژن و رزیستین دو مارکر التهابی مهم پیشگوی خطر آترواسکلروز می باشند. هدف از انجام این تحقیق بررسی تاثیر هشت هفته تمرین هوازی و دو هفته بی تمرینی بر سطوح رزیستین و فیبرینوژن مردان سالمند می باشد.

22 مرد سالمند غیرفعال از خانه سالمندان انتخاب و بطور تصادفی به دو گروه 11 نفره تجربی و شاهد تقسیم شدند. گروه تجربی به مدت هشت هفته، سه جلسه در هفته و هر جلسه 30 تا 45 دقیقه تمرین هوازی با شدت 55 تا 70 درصد حداکثر ضربان قلب انجام دادند. سپس به مدت دو هفته تمرینات خود را قطع نمودند. در کل دوره تحقیق گروه شاهد تنها فعالیت های روزمره خود را انجام دادند. خونگیری قبل، پس از هفته هشتم و دهم از تمامی آزمودنی ها صورت گرفت. از آزمون های کالموگروف- اسمیرنوف، تحلیل واریانس مکرر و آزمون تعقیبی بونفرونی جهت تجزیه و تحلیل داده ها استفاده شد (0/05≥p).

تفاوت معنی داری در تغییرات سطوح رزیستین (0/40=p) و فیبرینوژن (0/95=p) گروه کنترل در هفته های اول، هشتم و دهم وجود نداشت. با این وجود، سطوح رزیستین (0/01=p) و فیبرینوژن (0/001=p) گروه تجربی در هفته هشتم به طور معنی داری پایین تر از گروه کنترل بود. سطوح فیبرینوژن در هفته دهم به طور معنی داری بالاتر از هفته هشتم بود (0/001=p).

به نظر می رسد هشت هفته تمرین هوازی منجر به کاهش معنی دار رزیستین و فیبرینوژن مردان سالمند می گردد، با این وجود پس از دو هفته بی تمرینی، سطوح کاهش یافته فیبرینوژن دوباره افزایش می یابد.