تعلیق مفهوم شناخت، برای زمینه سازی یک متدولوژی جدید

بداهت شناخت، نزد انسان، نه تنها مانعی در پرسش از آن نیست، بلکه نشان از اهمیت این پرسشگری دارد. متدولوژی بعنوان سازمان شناخت، برای پذیرش عضو جدیدی در خانواده، نیازمند پارادایمی جدید است. اینکه چرا پارادایمی جدید ضروری است، ریشه در ماهیت برون ایستایی انسان دارد. و همین ویژگی بنیادی است که زمینه ساز اپوخه شناخت، قرار میگیرد. در این پژوهش با گزینش اگزیستانسیالیسم، بعنوان لگین لوگوس پژوهش، و با مبنا قراردادن رویکردشناختی (4E)، نقطه اشتراک آنها یعنی در-جهان-بودن، مبنای ورود به بحث قرار می گیرد، و سه شاخه دیگر رویکرد شناختی (4E)، برای فائق آمدن بر شکاف تبیینی ای که در توضیح چرایی در-بودن، هست، استفاده می شود. برای اثبات اینکه ادراک، تصویری واقعی از جهان در اختیار ما قرار نمی دهد، و چون هر داده و استدلالی هرچند انتزاعی، نهایتا باید برمبنایی استعاری-تنی، ادراک شود، از ادراک، در شرایط خاص، مثل تتراکروماکی، حس-آمیزی و جانشینی حسی، و همچنین تصویر جهان، نزد سایر موجودات زنده، بهره گرفته شده است. نهایتا با این استدلال که رابطه میان پیکر (انسان) و غیرپیکر (جهان) نه برمبنای شناخت، بلکه برمبنای وضع و نهش غیرخود استوار است، شناخت، در تعلیق قرار می گیرد، تا راه برای تبیین یک متدولوژی غیرشناختی فراهم شود.