پاسخ گلوکز، انسولین و فاکتور تمایز رشدی-15 سرمی به اثر حاد دو نوع فعالیت ورزشی تناوبی و تداومی در مردان چاق غیرفعال

فاکتور تمایز رشدی-15، سایتوکین حساس به استرس است که با چاقی، بیماری های قلبی عروقی و التهاب همراه است. فعالیت ورزشی می تواند یک تنش فیزیولوژیکی گذرا در متابولیسم انرژی کل بدن باشد.

 این مطالعه با هدف بررسی پاسخ گلوکز، انسولین و فاکتور تمایز رشدی-15 سرمی به اثر حاد دو نوع فعالیت ورزشی تناوبی و تداومی در مردان چاق غیرفعال انجام شد.

 در این مطالعه نیمه تجربی، از هشت مرد غیرفعال (میانگین سنی 2/37±25/75 سال با شاخص توده بدنی3/03±31/96 کیلوگرم بر مترمربع) خواسته شد با استفاده از طرح متقاطع و تصادفی، دو نوع فعالیت تناوبی با شدت بالا، شامل شش وهله دویدن یک دقیقه ای با شدت 85 درصد حداکثر اکسیژن مصرفی و چهار دقیقه تناوب استراحتی بین ست ها، با شدت 60 درصد حداکثر اکسیژن مصرفی و فعالیت تداومی، با شدت متوسط شامل 30 دقیقه دویدن تداومی با شدت 65 درصد حداکثر اکسیژن مصرفی را انجام دهند، در حالی که در شرایط کنترل هیچ گونه فعالیتی انجام ندادند. 

 سطوح سرمی فاکتور تمایز رشدی- 15 پس از فعالیت تناوبی و تداومی نسبت به شرایط کنترل، افزایش معناداری داشت (0/001˂P) و بعد از 24 ساعت بین فعالیت تناوبی و تداومی تفاوت معناداری مشاهده نشد (0/62˃P). گلوکز سرمی پس از فعالیت تناوبی و تداومی نسبت به وضعیت کنترل کاهش معناداری داشت (0/001˂P). اما بین مداخله های پژوهش تفاوت معناداری در سطوح انسولین سرمی وجود نداشت (0/13˃P).

 نتایج نشان داد فعالیت ورزشی می تواند باعث افزایش فاکتور تمایز رشدی-15 پلاسما و بهبود متابولیسم گلوکز در مردان چاق غیرفعال شود.