تاثیر دو شیوه تمرین هوازی بر تعادل ایستا و پویای زنان سالمند

هدف از مطالعه حاضر، تعیین تاثیر دو شیوه تمرین هوازی بر تعادل ایستا و پویای زنان سالمند است. برای دستیابی به این هدف 36 زن سالمند 75-60 سال به صورت تصادفی در سه گروه قرار گرفتند: 1. گروه تمرین پیاده روی یا دویدن (12 نفر)، 2. گروه تمرین در آب (12 نفر)، 3. گروه کنترل (12 نفر). سپس دو گروه 1و2 به مدت 8 هفته و هفته ای سه جلسه در برنامه تمرینی پیاده روی (دویدن نرم) و تمرین در آب شرکت کردند. گروه کنترل در طول اجرای طرح، به فعالیت های روزمره خود می پرداختند و در فعالیت ورزشی خاصی شرکت نمی کردند. برای اندازه گیری تعادل ایستا و پویا از آزمون های شارپند رومبرگ و چوب موازنه استفاده شد. برای بررسی فرضیه های پژوهش و همچنین تعیین تفاوت بین گروه ها، از آزمون تحلیل کوواریانس (SPSS21) بهره گرفته شد. نتایج آزمون های آماری تفاوت معناداری را در نمرات پس آزمون مابین گروه های آزمایش و کنترل نشان داد (05/0P˂). همچنین نتایج نشان داد که گروه اول (پیاده روی و دویدن) در تعادل ایستا و پویا امتیازهای بیشتری نسبت به گروه دوم (تمرین در آب) کسب کرده است. از نتایج به دست آمده چنین برداشت می شود که هردو برنامه تمرینی به ویژه تمرین پیاده روی و دویدن نرم به منظور کاهش مشکلات این گروه از افراد مناسب است و مراکز مربوطه می توانند از آن به عنوان برنامه تمرینی استفاده کنند.