تاثیر هشت هفته تمرین تناوبی خیلی شدید بر مقادیر بیان ژن های AMPK وPGC-1α در عضله سولئوس رت های مبتلا به آنفارکتوس میوکارد

آنفارکتوس میوکارد، انهدام و مرگ سلولی دائم و غیرقابل برگشت بخشی از عضله قلب است که علاوه بر سیستم قلب و عروق بر سایر بافت های بدن از جمله عضله اسکلتی و به ویژه عملکرد میتوکندری ها تاثیر می گذارد. به نظر می رسد افزایش بیوژنز میتوکندری در کاهش این عوارض کمک کننده است. مطالعات حاکی از این است که تمرینات ورزشی منظم سبب افزایش بیوژنز میتوکندری می شود. اما مکانسیم مولکولی آن و نوع و شدت تمرینات مورد نیاز دقیقا مشخص نشده است. این مطالعه در نظر دارد تاثیر هشت هفته تمرین تناوبی خیلی شدید بر مقادیر بیان ژن های AMPK وPGC-1α در عضله کند انقباض (سولئوس) رت های مبتلا به آنفارکتوس میوکارد را بررسی کند.

به این منظور 12 رت نر نژاد ویستار 10 هفته ای مبتلا به آنفارکتوس میوکارد در دو گروه تجربی (30 دقیقه دویدن تناوبی روی تردمیل و هر تناوب شامل 4 دقیقه دویدن با شدت 85-90% VO2max و دو دقیقه بازیافت فعال با شدت 50-60% VO2max سه روز در هفته به مدت هشت هفته) و کنترل (بدون تمرین) قرار گرفتند. بیان ژن های AMPKو PGC-1α به عنوان عوامل موثر بالا دستی بیوژنز میتوکندریایی مورد بررسی قرار گرفت.

یافته ها نشان دادند که بیان ژن های AMPKوPGC-1α به طور معناداری افزایش یافت (به ترتیب 001/0>p و 012/0=p).

هشت هفته تمرین تناوبی خیلی شدید با تاثیر بر ژن های AMPK و PGC-1α بیوژنز میتوکندریایی را در عضلات سولئوس رت های مبتلا به انفارکتوس میوکارد افزایش می دهد.