تاثیر توالی زمانی احیای بیولوژیک بر عملکرد مراتع بیابانی (مطالعه موردی: مراتع خواف، خراسان رضوی)

ارزیابی اکوسیستم ها در طول زمان در برابر عکس العمل های محیطی و مدیریتی از اهمیت بالایی برخوردار است، زیرا نتایج این ارزیابی به اتخاذ تصمیمات مناسب در جهت ارتقاء آن اکوسیستم منتهی خواهد شد. هدف از تحقیق حاضر بررسی تاثیر توالی زمانی عملیات بیولوژیک کاشت گیاه زردتاغ بر ویژگی های عملکردی مراتع شهرستان خواف می باشد. سه محدوده مرتعی که عملیات تاغکاری با گونه زردتاغ با سنین متفاوت 10، 20 و 30 ساله در آن صورت گرفته بود و منطقه شاهد جهت مطالعه انتخاب شد. نمونه برداری در امتداد 3 ترانسکت 100 متری که به فاصله 10 متری از یکدیگر مستقر شدند برای هر محدوده و در مجموع 12 ترانسکت، اندازه گیری و تجزیه و تحلیل شد. با استفاده از روش تحلیل عملکرد چشم انداز سه ویژگی پایداری، نفوذپذیری و چرخه عناصر با استفاده از 11شاخص سطح خاک اندازه گیری شد. نتایج نشان داد که بین توالی زمانی احیای بیولوژیک از نظر عملکردی تفاوت معنی داری وجود دارد (01/0P<). بیشترین میزان پایداری و نفوذپذیری مربوط به محدوده تاغکاری شده 30 ساله و کمترین آن متعلق به منطقه شاهد است. بین زمان های مختلف احیای بیولوژیک منطقه با کاشت تاغ، اختلاف معنی داری با منطقه شاهد به لحاظ شاخص چرخه عناصر غذایی وجود دارد (01/0P<). بیشترین میزان عناصر غذایی به ترتیب مربوط به محدوده تاغکاری شده 30 ساله، تاغکاری 20 ساله، تاغکاری 10 ساله و منطقه شاهد است. به طور کلی نتایج تحقیق حاضر نشان از تاثیرات مثبت احیای بیولوژیک بر خصوصیات عملکردی مرتع مورد نظر دارد و این تاثیرات مثبت با گذر زمان در افزایش شاخص های عملکردی بیشتر نمایان شده است.