مقایسه آثار ضدالتهابی دگزامتازون و تیامین بر دژنراسیون والرین متعاقب قطع عصب سیاتیک در موش صحرایی

دژنراسیون والرین پاسخ سیستم ایمنی ذاتی پس از وقوع ضایعات عصبی است. در این مطالعه، اثرات داروهای ضدالتهابی دگزامتازون و تیامین بر دژنراسیون والرین مورد بررسی و مقایسه قرار گرفته است.  

عصب سیاتیک پای راست در 45 موش صحرایی نر قطع و حیوانات به 5 گروه آزمایشی تقسیم شدند (9n=). گروه 1 به‏ عنوان کنترل و گروه های 2 تا 5 به‏طور روزانه (تا موقع نمونه برداری) و به‏ ترتیب دوزهای پایین و بالای دگزامتازون و تیامین را به‏ صورت داخل صفاقی دریافت نمودند. در هر یک از روزهای پنجم، هفتم و دهم پس از قطع عصب از هر گروه 3 حیوان انتخاب و از بخش دیستال عصب سیاتیک آنها جهت ارزیابی های بافت شناسی نمونه برداری شد.

در برش های بافتی تمامی گروه ها، ادم، تجزیه غلاف میلین و نفوذ سلولهای مونونوکلئار مشاهده شد، ولی تغییرات بافتی مذکور در گروه های دریافت کننده دوز بالای دگزامتازون و تیامین (گروه های 4 و 5) به‏ صورت خفیف تری دیده شد. در بررسی تعداد فیبرهای عصبی میلین دار تنها در گروه های دریافت کننده دوز بالای دگزامتازون و تیامین افزایش معنی‏ داری در مقایسه با گروه کنترل مشاهده شد (05/0>p). هم چنین اندازه گیری سطح مقطع عصب سیاتیک تفاوت معنی‏داری را در هیچ یک از گروه ها نشان نداد. در نهایت، تجویز دگزامتازون با دوز بالا با عوارض جانبی متعددی همراه بود.

اگرچه یافته ها حاکی از سودمند بودن آثار ضد التهابی دگزامتازون و تیامین می باشد ولی با توجه به عوارض جانبی شدید دگزامتازون، تجویز  آن در موارد حاد و کوتاه مدت ضایعات عصبی و تجویز تیامین در شرایط التهاب عصبی مزمن و بلند مدت توصیه می‏شود.