اثربخشی برنامه غنی سازی روابط زناشویی بر افزایش صمیمیت و امیدواری زوجین دارای فرزند معلول

پژوهش حاضر به منظور بررسی اثربخشی برنامه غنی سازی روابط زناشویی بر افزایش صمیمیت و امیدواری زوجین دارای فرزند معلول انجام گرفت. روش پژوهش، شبه آزمایشی از نوع پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه پژوهش زوجینی بودند که به دلیل داشتن فرزند معلول به مرکز توان بخشی شایان واقع در شهر تهران مراجعه کرده، و از میان آنان 30 زوج که در پرسشنامه صمیمیت زناشویی و امیدواری نمره پایین تری کسب کرده بودند، به روش نمونه گیری هدفمند انتخاب شده و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش (15 زوج) و کنترل (15 زوج) گماشته شدند. ابزار پژوهش، پرسشنامه صمیمیت زناشویی (اولیاء، 1385) و پرسشنامه امیدواری (اسنایدر، 1994) (ADHS) بود که هر گروه در دو نوبت پیش آزمون و پس آزمون، آن را تکمیل کردند. جلسات آموزشی برنامه غنی سازی ارتباط برای زوجین گروه آزمایش در 7 جلسه 90 دقیقه ای اجرا شد، اما برای شرکت کنندگان گروه کنترل آموزشی ارائه نگردید. سپس داده های جمع آوری شده از طریق تحلیل کوواریانس مورد بررسی قرار گرفت. نتایج تحلیل نشان داد بین امیدواری و صمیمیت زناشویی (به جزء خرده مقیاس های صمیمیت جسمانی و روان شناختی) در دو گروه آزمایش و کنترل تفاوت معنادار وجود داشت. به عبارت دیگر، آموزش برنامه غنی سازی روابط زناشویی می تواند روش موثری در زمینه افزایش امیدواری و صمیمیت در زوجین دارای فرزند معلول باشد.