تاثیرپذیری سرمایه انسانی از سازوکارهای روانشناختی- رفتاری خودتوسعه ای: خودنظم دهی، خودمدیریتی، خودرهبری و خودراهبری یادگیری

خودتوسعه ای، از جمله مفاهیم مهمی است که در مبانی عقیدتی دین مبین اسلام و یافته های پژوهشی دهه اخیر پیرامون توسعه و تعالی انسان، مورد تاکید فراوان قرار گرفته است. از این رو، پژوهش حاضر با هدف بررسی تاثیرپذیری سرمایه انسانی از سازوکارهای روانشناختی-رفتاری خودتوسعه ای انجام شده است. روش پژوهش حاضر توصیفی- همبستگی و روش تحلیل از نوع مدل یابی معادلات ساختاری بوده است. جامعه پژوهش شامل کلیه کارکنان و اعضای هیئت علمی دانشکده روان شناسی و علوم تربیتی دانشگاه تهران به تعداد 126 نفر بوده که با روش سرشماری، از 118 نفر آنان پرسش نامه معتبر جمع آوری شد. خودتوسعه ای منابع انسانی توسط چهار پرسش نامه ابیلی و مزاری (1393)، شامل پرسش نامه خودنظم دهی (94/0=α)، خودمدیریتی (93/0=α)، خودرهبری (96/0=α) و خودراهبری یادگیری (95/0=α)، و سرمایه های انسانی آنان توسط پرسش نامه نادری (1390) با پایایی (95/0=α) مورد سنجش قرار گرفت. نتایج نشان داد خودتوسعه ای منابع انسانی و سرمایه های انسانی آنان، بالاتر از حد متوسط بوده است. خودتوسعه ای (80/0r=) با سرمایه های انسانی رابطه مثبت و معناداری (p<0/01) داشته و از میان ابعاد خودتوسعه ای، خودرهبری، خودراهبری یادگیری و خودنظم دهی قابلیت پیش بینی سرمایه های انسانی را داشته است. مدل یابی معادلات ساختاری نیز حاکی از آن بود که خودتوسعه ای بر دانش و مهارت های شناختی (89/0=γ)، مهارت های فراشناختی (91/0=γ) و شایستگی های عاطفی-ارتباطی (97/0=γ) تاثیرگذار بوده است.