نشانه - انسان شناسی دیداری جایگاه سریر در نگارگری ایرانی

نگارگری ایران از دیرباز یکی از مستندات تاریخی فرهنگ و تمدن کهن سرزمین ایران بوده و تصاویر آن سرشار از نمادها و نشانه های فرهنگی است که از نوع جهان بینی و ارزش های دوران خود خبر می دهند. از اینرو تحلیل معنایی این نشانه های تصویری یکی از راه های بازیابی و درک بهتر طرز فکر و سبک زندگی یک سرزمین و همچنین کاربرد و ارزش های نشانه ای و فرهنگی ابژه ها در دوران گذشته آن فرهنگ و همچنین پیگیری روند تغییر نظام های اجتماعی و سبک زندگی در یک جامعه می باشند. لذا در این پژوهش با توجه به نمونه هایی از نگارگری های ایرانی به بررسی جایگاه، کارکرد و معنای سریر در ترجمان فرهنگی ایرانی پرداخته تا با درکی بهتر از این نقش مایه تکرار شونده در اکثر آثار نگارگری ایرانی به تحلیل نشانه شناختی ابژه ی سریر در فرهنگ کهن ایران بپردازیم. سوال اصلی این است که با توجه به ابعاد و ساز و کار فرهنگی ایران در دوران اسلامی، سریر چه جایگاهی را در نگارگری ایرانی و در ارتباط با مردم در فرهنگ ایرانی به خود اختصاص داده است؟ هدف از این پژوهش کشف معنا های آشکار و پنهان و جایگاه یک ابژه در یک فرهنگ و معناسازی آن در ارتباط با مردم با توجه به آثار و مستندات تصویری و متنی و با استفاده از رویکرد نشانه - مردم شناسی دیداری است.