بررسی چگونگی تصویرگری حضرت مهدی (ع) و شخصیت های قدسی در سینما

این مقاله در پی آن است نیمه ناپیدای سینما که معمولا بنا به ماهیت پنهانش کمتر مورد توجه بوده، تا حد یک شگرد و رویکرد زیبایی شناسانه در پرداختن به آثار دینی مرتبط با زندگی حضرت مهدی4 و شخصیت های قدسی، مورد بررسی و تحلیل قرار دهد. این نیمه ناپیدا، غیاب نامیده شده تا از نیمه دیگری که روی پرده، پیش چشم ماست تمییز داده شود. چرا که سینما علیرغم تصوری که از آن می رود تنها عرصه نمایش دیدنی ها نیست؛ نشان ندادن نیز به نوبه خود در شاکله سینما نقشی به سزا ایفا می کند. این نوشتار با روش تحقیق اسنادی _ کتابخانه ای و با تحلیل برخی آثار سینمای دینی ایران تلاش دارد تا با رویکرد زیبایی شناسی غیاب، به برخی از چالش های تصویرگری حضرت مهدی و شخصیت های قدسی، مبنایی نظری بخشد. به این معنا که این چالش ها را با تبیین و کاربست شگرد غیاب به فرصت هایی نظری و عملی در عرصه سینما بدل سازد.
نتایج برآمده از تحقیق نشان می دهد که غیاب در پرداختن به شخصیت حضرت مهدی4 و شخصیت های قدسی صرفا یک نقیصه و محدودیت در تصویرگری آنان نیست، بلکه می توان از این وضعیت در جهت غنای بیشتر اثر و تاثیرگذاری بیشتر نقش معصوم بهره گرفت. بر این اساس، غیاب لزوما با نبود چیزی مترادف نیست، بلکه آن را می توان شکل پنهانی از حضور در نظر گرفت. از این حیث، تمهید غیاب بدون خدشه وارد کردن به ساحت معصوم و هم از حیث اقتضائات درام، می تواند اثری را موجب شود که محمل خیال پردازی، همدلی، همراهی، باورپذیری، جذابیت و تاثیرگذاری درام سینمایی باشد.